11 mei

Aangekomen in Keulen mijn rugzak achtergelaten in het hostel en meteen doorgelopen naar de zwarte Vrouwe van de Kupfergasse. Terwijl ik rond half zes aankom lopen luiden de klokken. Mooi, dat betekent in ieder geval dat ie open is. Er lopen net meerdere mensen naar binnen, ik volg hen. De kerk is niet vol maar wordt gaandeweg voller. Mensen druppelen binnen. Sommigen gaan rechts voor in de kerk in de zijbeuk een deur door. Ik zet mezelf rechts achter in de zijbeuk. Ik kijk rond, mijn ogen zoeken het zwarte genadebeeld. Niet voorin bij het altaar, ook niet in de zijbeuk. Zou ze in een aparte kapel die deur door rechts te vinden zijn? Ondertussen beginnen de rituelen; voorbeden, gezang, orgelspel, staan, zitten, knielen. Ik probeer mee te lezen in de gebedenboeken, maar het zijn er drie, en de priester noemt weliswaar de kleur en nummers, maar het wordt me niet duidelijk of hij lied- of paginanummers bedoelt. Het gaat zo een tijd door tot het na 3 kwartier stopt. Een paar mensen gaan weg maar de meesten blijven zitten. Ik begin het vermoeden te krijgen dat de mis nu pas gaat beginnen. En ja er komen nog meer mensen binnen en de priester komt opnieuw op met een collega en misdienaar aan zijn zijde. Ik woon de hele mis nog bij, het is eigenlijk wel goed zo lang hier te zijn, te wachten tot ik vrij rond kan kijken op zoek naar het genadebeeld. Het past in ieder geval uitstekend bij regel 10: Neem ruim de tijd bij het bereiken van het doel, ook bij het bereiken van de tussendoelen. Sta er letterlijk bij stil. Uiteindelijk lukt het me 1 keer de juiste tekst bij een lied te vinden, het gaat over Maria die waakt over pelgrims, dat lijkt me uitstekend van toepassing. De mis werkt toe naar het hoogtepunt van de viering, het delen van het heilige brood met elkaar. Zoals altijd ben ik op dit moment buitenstaander, ik ben immers niet gedoopt. Ik heb als kind 1 keer een hostie aangenomen, ik moest wel want ik zat bij het altaar omdat ik vanuit school meedeed met muziek maken voor de mis. Ik vond m heel vies die hostie, en heb m onder het bankje weggemoffeld. Een zware zonde vermoedde ik, sindsdien heb ik nog wel vaker een mis bijgewoond, maar zorgde ik altijd dat ik achterin de kerk zat. Ik zit nu weer achterin, helemaal op de achterste rij, en zie dat het ritueel gemeenschap geeft. Ik heb er een dubbel gevoel bij, iets in me verlangt naar zo’n gemeenschap, maar aan de andere kant ben ik heel blij buitenstaander te zijn en mijn eigen weg te kunnen gaan.

Aan het einde van de mis stromen de mensen naar buiten en zie ik vrijwel bij de ingang, achterin rechts net aan de andere kant dan waar ik zat, een heleboel kaarsen branden. Ik loop ernaartoe en zie nu ook de ruimte met de zwarte Madonna, tussen de beide in en uitgangen, als het ware achter de grote ingangspoort. Ik zat er al die tijd vlakbij, had er zo naar toegekund, maar het is helemaal goed zo. Ze is donker, bijna zwart, ik zit nog een tijdje naar haar te kijken, steek een paar kaarsen op, maak wat foto’s en zit nog even daar. Het is goed zo.

In Kevelaer kwam ik eind van de dag doorregend aan in een stampvolle jugendherberg; alle slaapkamers en zalen bezet. De herbergierster kon het niet over haar hart verkrijgen me in de regen zo na 7 nog weg te sturen, dus ik mocht slapen op een veldbed in een eetzaal. Super luxe, alle rumte om tenten en kleren te drogen, kaarten breed uit te leggen op tafels, biertje erbij, kortom geweldig zo’n jugendherberg. Ik ben dan ook schoon gewassen en geschoren als ik eerst Maria met kaarsen en daarna Edward met Kaffee und Kuchen begroet.
Twee dagen later loop ik op een volgende jugendherberg aan, in de buitengebieden van Krefeld. Het loopt tegen 7 ‘s avonds maar dat geeft niet, ik weet hoe goed het is in de Jugendherberg. Helaas, jugendherberg is niet meer. Doorlopen naar andere Jugendherberg in het stedelijk gebied tussen Krefeld, Uerdingen en Linn. Benen moe, voeten pijn, geen Jugendherberg.
Hoe had ik zo naief kunnen zijn. Jugendherbergen zijn niet meer van deze tijd, het bedevaartsplaatsje Kevelaer is dat ook niet dus daar floreert de Jugendherberg natuurlijk.
Wat te doen? Geen pension of hotel in de buurt, doorlopen naar Linn dan maar, met zicht op snel buiten-groen om te kamperen. Ik heb noodsoep in n zakje, maar geen water meer, want ik ging immers naar de jeugdherberg. Aanbellen voor water om 9 uur ‘s avonds is ook wat raar.
Eerst maar wat eten dan, biefstuk met bradkartoffel, in de leukste kroeg van Linn. Het is dan inmiddels bijna donker. In halfdonker zoeken naar een slaapplaats; volktuintjes met omheiningen, dan liever op het sportcomplex, en ja blijkt de volgende ochtend, hier valt water te tappen.

Ook een belangrijke eerste dag, de eerste dag met gast. Eigenlijk zou Hans dat zijn geweest op de derde dag, maar die kreeg een blessure. Hij wenst me daarna naast alle gebruikelijke goede wensen vooral een blessurevrije tocht toe. Dat is inderdaad wel een heel waardevol scenario, als ik zonder blessures kan blijven wandelen, zeker nu ik de eerste dagen de spieren en pezen nogal voel. De noordenwind en de regen hielpen ook niet mee. Gelukkig kwam Carla, met beter weer, een goed humeur, mijn fleecemutsje en een geweldige catering.

Heel fijn samen gelopen; gekletst, gekeken, gekoffied, gedeeld, genoten. Dank!

Tevens de voors en tegens besproken van regel 7: Heb vertrouwen in wat de tocht je brengt en ga dus onverzekerd op reis. Dat is eerste is niet iedereen automatisch gegeven, maar dan moet je misschien juist daarom geen verzekeringen nemen. Toen ik destijds naar Assisi liep was ik helemaal onverzekerd, en dat was een bewuste keuze. Carla wees me er als verzekeringsdeskundige op wat het voor mijn lief betekenen zou als mij wat zou gebeuren en ik onverzekerd in buitenlandse medische toestanden verzeild zou raken. Een sterk argument, overigens, ik hield me toch al niet aan regel 7, ik heb mijn zorg en reisverzekeringen mooi door laten lopen.

Uit de hand genomen

We hebben trouwens een van de mooiste wandelingen gedaan die je maar kunt kiezen in Nederland; van Brummen naar Laag-Soeren via het Hanzestedenpad, en van Laag-Soeren naar Velp via het Maarten van Rossumpad. Kunnen we heel erg aanbevelen.

Een lieve groet aan iedereen die meeleest.

en dag!

Carla loopt

Een eerste dag is natuurlijk een belangrijke dag omdat het de eerste is, hij is eigenlijk hetzelfde als al die andere die volgen gaan maar toch; het is wel de eerste dag.

Lange Staphorster veldwegen

Regel 2 van de pelgrimstocht heb ik toch mooi al aan voldaan; vertrekken vanuit huis. Een paar kleine gebeurtenissen maken ook blij; zoals het treffen met een paar vrienden van het Blauwe Huis net bij openingstijd van de natuurvoedingswinkel, ik ben van harte uitgenodigd in Spanje nog even door te lopen naar hun olijvengaard zo’n 120 km onder Barcelona.

Nog meer; het Tibetaanse gerstebrood, de vele vogels die ik zie onderweg, het cafe dat open is, de Staphorster boerenzoon die me aanspreekt en vraagt te helpen met een rotklus. Hij moet met een schop een plaatsje vrijmaken van grond. Ik bedank en meldt dat t me zwaar lijkt voor de armen en maak een praatje (regel 5). Hij vraagt me waar ik wel helemaal vandaan kom; Meppel, helemaal niet ver dus. Vraagt ook waar ik dan wel naar toe ga, dat is wel ver dus en dat lijkt hem heel vermoeiend voor de benen. Inderdaad wel ver, Spanje. Maar als ik ja zeg op dit soort vragen kom ik er natuurlijk nooit.

Minder leuk is dat het theehuis op de Agnietenberg in Zwolle wel open is maar alleen voor bruiloftsgasten en niet voor mij. Gelukkig functioneert mijn brander uitstekend ondanks de nattigheid.

Ook leuk is dat ik op de eerste dag meteen al een veerpontje over mag steken (uitzondering op regel 3: de hele tocht te voet doen). De veerman woont bij het voetveer en doet de meeste oversteken. Als ik het veer afloop vraagt hij nog: Ga jij soms naar Santiago de Compostella? Ik zeg: Nee, maar wel zoiets.

Anderhalve week voor vertrek. Ik ben nog werktrajecten aan het afronden en aan het zorgen dat mijn bedrijf goed doorloopt als ik weg ben. Afgelopen vrijdag heb ik mijn klanten laten weten dat Marjolein mijn zaken waarneemt. Ik ontvang heel veel goede wensen van collega’s, vrienden en familie. Ik geloof in goede wensen. Ik wens een ander graag goeds toe, en vind het fijn als een ander mij goeds toewenst. De meeste wensen zijn per mail, sommige per telefoon als ik nog één en ander af moet stemmen over werk, maar ook onverwacht een kaartje met de gewone post van Harry. Vandaag ontving ik een aantal mysterieuze enveloppes voor 1 mei, 1 juni, t/m 1 september van Doesjka, mijn collega van de netwerktrainingen het afgelopen jaar. Wij namen afscheid na onze laatste klus samen, ik ga sabbatical en zij met pensioen.

Thuis gekomen lag er post voor een pelgrim in een prachtig topografisch design enveloppe. Hans Baltjes, die ik net als Doesjka via Georg ken, stuurt me een zwart notitieboekje om halve zinnen, flarden en spinsels te noteren. Het boekje gaat me helpen om schrijfsels te maken, voor de blog, maar vooral voor later, om om te zetten in herinneringen, voor mezelf. Dank.

Minder dan n maand nog voor m’n lange wandeling begint. En pasen is heel geschikt voor voorbereidingen. Vrijdag wat tijd gebruikt om n stukje te schrijven voor de pagina over zwarte Madonna’s. Zaterdag langs spac-sport in Nijmegen en n nieuwe slaapzak (Birdland Serai XTR2) en n softshell jack gekocht. Vandaag paasmaandag na een wandeling nog even bij Bever plastic onderzijl gehaald, voor onder m’n nieuwe tentje.

En ja wandelen dus, Heerlijkheid de Eese, bij Steenwijk, beetje trainen, maar ook beetje spelen met m’n lichtgewicht brandertje op sprokkelhout.  Kopje koffie zetten, kopje thee. Pauze houden op n plek waar een fijn zitplekje is, maar waar ook veel dun oud hout te vinden is. Eerst kleine takjes, twijgjes en droog gras verzamelen.

De takjes kort maken tot max 10 cm. Dan het gras met een paar van de dunste droogste takjes in het brandertje doen. Het brandertje is een lichtmetalen dubbelwandig bakje met gaatjes onderin waar lucht uitblaast. Dat blazen doet een ventilator op een batterij. Aansteken.

Wat meer houtjes erbij. Ventilator op laagste stand zodat er meer lucht bij het hout komt en de lucht ook nog tijd heeft om wat op te warmen. Iets dikkere houtjes, ventilator op hoogste stand, flink laten blazen. Vol met houtjes. Koffiepotje erop. Een keer bijvullen met wat houtjes. Koffie klaar. Pannetje met water voor thee erop. Koffiedrinken. Nog een keer houtjes.

Thee klaar. Het is meer werk dan mijn benzinebrander, het brandertje is ook minder stabiel, vooral doordat ie zo licht is. Een hele maaltijd te koken lijkt me wel gedoe, dan moet je stoken en koken tegelijk. Maar het werkt wel. Terwijl het paaszondag heel veel geregend heeft. Ik ga er vanuit dat t voor een kopje thee of een cup-a-soup voldoet.

En als er iemand meeloopt kan die een benzinebrander meenemen. Ik draag immers al de pannen.

Vandaag vroeg mijn goede vriend en partner in business Georg of ik mijn nieuwe tentje al binnen had. We hadden onder het genot van een kopje koffie bij mij wat zaken doorgesproken en waaierden zoals wel vaker uit naar minder zakelijke onderwerpen. Ik wist Georg te antwoorden dat mijn tent bij de douane lag en dat het nog wel een tijdje kon duren. Bij de douane moeten er eerst invoerrechten en BTW worden berekend voordat het pakketje door mag. Met de enorme toename aan internetaankoopjes van buiten Europa hebben de douaniers meer werk dan voorheen en hebben ze forse achterstanden. Ik bleek Georg verkeerd te hebben ingelicht. Net toen hij vertrok stond er een koerier voor de deur. Ik heb een Moment 1-p tentje en een Rainshadow2 ruime 2-p tent gekocht bij tarptent. Superlichtgewicht, mooi materiaal en de Rainshadow2 is inderdaad heel ruim voor een 2-persoonstent.

Ik ben al geruime tijd bezig met voorbereiding. Lezen over zwarte madonna’s, boeken van Ean Begg en Jacques Huynen. Op het world wide web zijn natuurlijk ook mensen te vinden die veel hebben uitgezocht zoals Ella Rozett van

www.interfaithmary.net/pages/indexblackmadonnas.htm

Vlaggetjes op een oude schoolkaart van Europa, bedenken waar ik langs ga lopen, plannetjes maken. Dat vlaggetje daar bij Parijs dat is Chartres, een eeuwenoude christelijke en voorchristelijke pelgrimsplek, waar ik al eens met de trein naar toe ben gereisd, samen met mijn lief. Nu dus te voet naar Chartres, en omdat ik ook nog via Keulen ga zal ik al wel een maandje onderweg zijn tegen de tijd dat ik daar aankom.

De foto links is de zwarte madonna van Montserrat, een beroemde Catalaanse Madonna in de bergen vlakbij Barcelona. Dat is vooralsnog mijn verst gelegen doel. De foto hieronder en die op het boek van Ean Begg is van Rocamadour, een van die mysterieuze primitieve donkere madonna beelden uit het hart van Frankrijk.