Trail family. Ik had erover gelezen in de boeken van Tim Voors. Een groepje lopers die ongeveer tegelijkertijd met de trail begint. Die je tegenkomt bij de slaapgelegenheid. Met wie je soms een stukje oploopt. Met wie je overlegt over de weersvoorspelling en de consequenties voor het vervolg. Met wie je de soms wat ingewikkelde logistiek van resupply bespreekt. Ik had het niet verwacht, maar vanaf dag 1 zijn ze er, de trail family members. Op dag 0 voor mijn eerste wandeldag is daar Vicky uit Wellington NZ die vorig jaar TA North Island gedaan heeft en dit jaar South Island doet en me helpt met de logistiek voor de shuttle naar Bluff. Op dag 1 bij het ontbijt in de hostel zijn daar Katja uit Duitsland maar wonend in NL en Charly uit Duitsland. En Katja weet the vertellen dat Tom (ook D) vandaag ook gaat starten. Met Tom en Vicky loop ik 35 km die dag. Katja en Charly beginnen met een kortere dag. Tom is de dagen opvolgend telkens een dag voor op mijn schema en ik zie hem pas weer terug op dag 8. Vicky en ik zien Katja eind van onze dag 2 en Charly eind van dag 3. En op dag 4 zijn daar Vanessa en Isis uit Canada die Katja en Charly al eerder gezien hadden. Een paar dagen later zijn Vanessa en Isis weer een dag voor op mijn schema. Ik vind het reuze gezellig. Een stukje samen oplopen, soms een pauze samen, ‘s avonds kletsen op de camping of in de hut.

Het grote avontuur is begonnen. Te Araroa. Een van de meest uitdagende big trails die voor ‘gewone’ wandelaars te doen is. De trail die heel Nieuw Zeeland doorkruist van Noord naar Zuid, of van Zuid naar Noord zoals ik doe.

Na een kleine twee weken op pad heb ik besloten zo af en toe wat te schrijven. Wat beelden te delen. Voor mij logisch dat te doen hier op markloopt, waar ik blog posts geschreven heb tijdens eerdere pelgrimages nu al weer heel wat jaar geleden. Voor mij is de Te Araroa lopen opnieuw een pelgrimage. De meeste trail lopers zullen het woord pilgrimage niet gebruiken. Het is geen Camino de Santiago. Wel zijn er berichten van lopers die de through hike (in een keer) gedaan hebben die melden dat het een life changing event was. Of bijdragend aan character building, zoals twee van mijn fellow walkers zeggen als de trail pittig is. En de trail is pittig. Leuk uitdagend vanwege de paden, het weer, route finding, logistiek van slapen, eten, drinken. Wel heel anders dan mijn eerdere tochten. Niet alleen omdat ik mijn route niet zelf uitzoek, maar ook omdat er meer andere lopers on the trail zijn. Daarover later meer.

Dat het lopen van een tocht van meerdere maanden een life changing event kan zijn herken ik van mijn eerste voettocht naar Assisi. Die tocht heeft me geholpen te vertrouwen; open te staan voor wat er op je pad komt, te ervaren dat geven en ontvangen onderdeel zijn van dezelfde beweging en dat de gever ontvangt en de ontvanger geeft. Mijn tocht langs Zwarte Madonna’s hielp me om te gaan met life changing events. Deze tocht, de Te Araroa, staat mogelijk ook in dat teken. Ik ga zien wat er te doorvoelen, doordenken is. Mijn vader dit jaar overleden. Scheiden van F, na 25 jaar huwelijk; 30 jaar samen het leven leven. Of ik daarover ga schrijven weet ik nog niet. Wel dat het langs zal komen in hoofd, hart en ziel. En dat ik me open stel voor levensvreugde, of misschien beter gezegd de levenskunst van de eenvoudige levensvreugde, waar je niet naar hoeft te zoeken. Levensvreugde die er eenvoudigweg is. Dat is al begonnen op de trail, mijn Te Araroa pilgrimage.