Ik weet hoe het is om weken of maanden achtereen te lopen. Ik weet ook dat zo’n tocht een scharnierpunt kan zijn. Er is alle tijd om terug te kijken en vooruit te kijken. Toen ik 15 jaar geleden naar Assisi liep had ik geen idee dat ik ooit kinderen zou willen. Laat staan dat ik een idee had wat het zou betekenen een kind te wensen maar niet te krijgen. Na een lang weekend Chartres bleek mijn lief zwanger. Mijn verlangen om vader te worden leerde ik kennen. Ons kind kwam niet. Ook daarna, in de jaren erna niet. Ieder mens die al wat langer op aarde loopt heeft wel een of ander verdriet. Dit is mijn verdriet. Het ligt in me naast het geluk. Geluk zoals met mijn lief en mijn twee zonen, voor wie ik stiefvader ben. Prachtige kerels zijn dat. Soms is het verdriet er helemaal niet, en soms overvalt het me van achter en overschaduwt het geluk. Ik verwerk door lopen. Ik loop naar Chartres en ik loop verder. Ik loop langs kerkjes met zwarte madonna’s. Daar gingen mensen vroeger ook naar toe met verdriet over niet gekomen kinderen.

het labyrinth van Chartres