Browsing pelgrimsgasten

Het leven vieren

mei11

Wat heb ik genoten.

 

Al die

aankomsten

begroetingen

ontmoetingen

verhalen

en omhelzingen.

 

Al het

koken

vuur stoken

eten

klinken

luisteren

en vertellen.

 

Na het grote feest ben ik in twee dagen naar de  basiliek van Walcourt gelopen waar de Notre Dame de Walcourt huist.

Een lopen vol herinneringen, flarden, beelden, momenten.

Wat een rijkdom. Wat een ongelooflijk geschenk dat al die dierbare mensen mee gingen met dat gekke plan van mij. 50 jaar verjaarsfeestje. Workshop pelgrimeren. Rond n kampvuur in de Ardennen.


imageBij de Vierge Noir de Walcourt steek ik een noveenkaars op. Als dank voor het geweldige vieren met elkaar. Als dank aan alle pelgrimsgasten die er waren en die het feest mede hebben vormgegeven. En als dank aan diegenen die er om verschillende redenen niet maar in hart en gedachten wel bij waren. Zo’n noveenkaars blijft wel 9 dagen branden. Dat is bijna net zo lang als mijn pelgrimstocht nog duurt.

Ik loop nu verder. Ik groet en dank jullie allemaal en draag jullie graag nog met me mee.

Lieve pelgrimsgroet, Mark

image

 


 

 

gastheer van de tocht

februari9

Toen ik mijn tocht langs Zwarte Madonna’s liep had ik regelmatig wandelgasten die een stuk met me meeliepen. Zo werd ik gastheer op mijn eigen pelgrimstocht. Gastheerschap schept verplichtingen. Je probeert het je gasten naar de zin te maken, ze te verzorgen, oplettend te zijn voor hun behoeftes. Het is echter anders dan gasten thuis ontvangen of bij een vakantiehuis. Het betreft een tocht, en wel een pelgrimstocht. De gasten moeten zelf lopen, hun rugzak sjouwen, het slechte weer en hun blaren verdragen. Dat is toch anders dan op de bank bij een glaasje wijn en een kaasje een goed gesprek voeren. Nu is het zo dat het gastheerschap voor het goede gesprek makkelijker is als je loopt, zeker als je uren achter elkaar loopt. Dan kan en mag het ook eens een flinke tijd stil zijn. Dan kan een ontmoeting met het landschap aanleiding zijn voor een onverwachte verdieping in het gesprek. Voor het overige is gastheer zijn tijdens een tocht moeilijker. Je hebt niet in de hand wanneer de restaurantjes en cafe’s zich aandienen. Je weet niet zeker of het pad wel mooi zal zijn en hoe lang en zwaar het nog lopen is voordat zich een geschikte gelegenheid om te slapen voordoet. Daarbij ben je als pelgrimloper zelf inmiddels al weken onderweg en voel je niet meer makkelijk aan wanneer het tijd is pauze te houden of even wat langzamer aan te doen. Ik ben er zeker van dat ik als gastheer ten opzichte van mijn gasten regelmatig tekort geschoten ben in voorkomendheid op dat vlak en heb de afgelopen dagen een paar mooie lessen mogen ontvangen in gastheerschap van twee vrienden die op weg naar Montserrat bij mij te gast waren. Jaap met wie ik de Zwarte Madonna van Vassieviere bezocht en Erik met wie ik Rocamadour bereikte namen me mee uit schaatsen, hier vlakbij in de buurt bij de Belterwiede, Blokzijl, Dwarsgracht en Giethoorn. Jaap schaatst wekelijks in Thialf en jaarlijks op de Weissensee en legt dan grote afstanden af. Nu namen hij en zijn schaatsmaatje Geert mij mee op sleeptouw. Tussen de rietkragen van de Wieden schaatsten ons vele schaatsers tegemoet. We bleken in de vijf merentocht beland en Jaap en Geert besloten dat we beter konden keren en met de stroom mee konden rijden. We zouden wel zien hoe ver ik mee kon komen. Mijn schaatstechniek is zo slecht dat beide heren makkelijk twee keer zo snel schaatsen konden. Toch schaatsten ze kameraadschappelijk met me op. Jaap en Geert gaven les in schaatstechniek, volgden mijn tempo, kochten me een stempelkaart, hielden solidair pauze terwijl ze nog niet moe waren, zetten me op de been als ik weer eens gevallen was en moedigden me aan toen ik steeds schever op de schaatsen begon te staan. Ik heb de vijfmerentocht voltooid. Dank heren, voor dit staaltje fijn gastheerschap van de tocht. Toen Erik me vroeg of ik zin had om mee te gaan met een tocht zei ik dan ook meteen ja. Ik had de smaak te pakken gekregen. Erik kan van huis uit in Giethoorn opstappen. Hij is Fries, heeft meerdere malen de 11 merentocht geschaatst, en kan dus ook schaatsen. We schaatsten met een groter gezelschap waaronder zijn lief Pietrix en Mees (zoon van). Mees is een prewttig eigenwijze jongen die ik ook in Rocamadour heb mogen ontmoeten. Na ruim twintig kilometer schaatsen over grachten en meren ging het gezelschap bij Dwarsgracht uit elkaar; het grootste gedeelte van het gezelschap ging terug naar Giethoorn. Erik, Mees en Tim gingen nog even naar Blokzijl en ‘we nemen Mark mee’ zoals Erik zei. Dat is gebeurd. Erik heeft me voor me uit geschaatst, me uit de wind gezet, gewacht, gekletst, gevraagd hoe het ging, gedaan alsof het nog best ging en gezorgd dat ik uiteindelijk samen met hem thuis kwam. Mees en Tim namen het af en toe over van Erik en schaatsten dan weer vooruit om het gastheerschap weer aan Erik te laten. Ik moest ondertussen ook af en toe denken aan de paar dagen dat Erik met mij meeliep op weg naar Rocamadour. Hij droeg toen dezelfde schoudertas als nu tijdens het schaatsen, en hij liep op gewone herenschoenen, niet geschikt om langer dan twee uur op te lopen, en zeker niet geschikt voor stenen bergpaadjes. Net als bij mij op mijn noren zal het op het eind wel zeer hebben gedaan aan de voeten, maar in mijn herinnering was ik lang niet zo’n zorgzame gastheer als Erik nu.

IMG_0653

De baan wordt geveegd bij de Belterwiede

IMG_0664

Bij Erik op sleeptouw, , tegen de wind in,

met dezelfde tas als toen hij anderhalf jaar terug met mij meeliep

IMG_0666

op weg naar Dwarsgracht

IMG_0671

Erik en Pietrix, snert en boterhammen

IMG_0675

bij de koek en zopie van de Otterskooi

IMG_0677

toen waren we bij punt 21 , ongeveer 25 km onderweg

430286_265828073488149_100001828754149_601213_1235403916_n

Met Tim en Mees naar Blokzijl

401073_265805253490431_100001828754149_601194_436230810_n-1

recht op de schaatsen staan lukt niet meer

IMG_0662

bijna bij Erik thuis

posted under pelgrimsgasten | Comments Off on gastheer van de tocht

Wat een pelgrimage kan brengen

mei1

Een jaar geleden ging ik op pad,

om een heel eind te lopen en, al lopend, een heleboel zwarte Madonna’s te bezoeken.

Het heeft me veel gebracht, meer dan ik had durven hopen:

  • nog meer liefde voor het lopen
  • verdiepte vriendschappen met vrienden die met me meegewandeld of meegeleefd hebben
  • mooie ontmoetingen met mensen die ik niet eerder kende; mensen die me in mijn hart geraakt hebben
  • prachtige ontmoetingen met dieren
  • een innerlijke vrede met het gegeven in mijn leven dat mijn lief en ik geen kind op deze wereld groot brengen
  • een gevoeld contact met het wezen dat bij ons had willen komen, en dat wij graag bij ons hadden willen laten komen, daarmee ook vrede met het feit dat ze wel/niet/wel/niet/wel uiteindelijk niet gekomen is
  • een andere zielegesteldheid; lichter, opener of gevoeliger, ik durf niet met zekerheid te zeggen wat, maar wel dat
  • ontlading en oplading bij vele van de Zwarte Madonnabeelden of bij de Zwarte Madonna plekken
  • een ander verstaan van de Zwarte Madonna:

Zij waakt over de

poort tussen

deze en andere

werelden. Ze

geeft en neemt

leven. Ze kan

ook boodschappen

doorgeven van

de ene naar de

andere zijde, ook

van jezelf voor

jezelf, noem het

je onbewuste of

dat wat je jezelf

toe zou wensen

van de andere

kant. Zo is ze

voor mij.

posted under niet gekomen, pelgrimsgasten, wandel verhalen, zwarte madonna's | Comments Off on Wat een pelgrimage kan brengen

Mark loopt met Arne

april8

Dat het toch wel jammer was dat hij niet meegelopen was op mijn Zwarte Madonna pelgrimstocht, en of we dat nog in konden halen? Ja dat kon. Ik mocht bepalen waar. In de Eiffel die ik afgelopen jaar ontdekt heb als geweldig wandelgebied voor pelgrims en ongelovige wandelaars. We starten in de buurt van Euskirchen, aan de rand van de Eiffel, waar de heuvels net beginnen. En daar, in dat gebied ligt ook de Bruder Klaus Kapel van Peter Zumthor waar ik in mijn vorige blog al over schreef. Die had ik nog nooit gezien.

P1030011

Hij ligt fraai in het landschap, en op een zondagochtend is het er druk.

P1030008

De boomstammen waaromheen de betonnen kapel is gebouwd zijn weggebrand. ‘Dat moet een hele fik zijn geweest‘ zegt A.

Licht komt niet alleen van boven maar ook van de glazen bollen met daarachter buizen naar buiten.

P1030009

En natuurlijk ook van de brandende kaarsen.

Na dit bedevaartsoord voor architectuurliefhebbers, vroom katholieken, filosofen, mediators en boeren gingen we op pad, lopen naar Bad Munstereiffel.

P1030015

In de Eiffel is men katholiek. Een Mariabeeld boven de poort van de brandweerwagen is hier heel gewoon.

P1030026

‘s Avonds onze dorst blussen met Paulaner, Franziskaner of Erdinger weizen.

P1030033

In de avond een pad op ons pad.

P1030034

Maria in het bos, van hout met dakje, kaars erbij.

P1030036

P1030037

P1030038

P1030039

P1030040

P1030041

Dat is wat je het meest van de tijd doet, lopen, maar wat vaak het minst op de foto komt.

De meeste foto’s zijn van pauze’s, zoals hier;

P1030044

Zogenaamd zelfontspannen op de foto.

Met het terugkerende thema van de wandeling,

P1030042

Nu met een andere heilige, zo te zien een drakendoder.

Brandweerman, een prachtvak lijkt het ons;

stoer, actief, helpend, spannend, en heel veel spelen met vuur, tijdens het oefenen dan.

P1030045

Hier valt niet veel te blussen. Wel werk aan de winkel voor milieuinspectie, lijm en spuitbussen en andere rotzooi.

Zo ook op een pad in het bos.

P1030051

???????????????????????

P1030052

Slapen im Jugendherberge, Burg Blankenheim.

P1030048

Tijdens onze laatste wandeluurtjes spreekt een vrouw ons aan. Ze heeft een zware dag. Iemand die met haar te doen had heeft haar een huis in bruikleen gegeven, ze kan niet meer goed onder de mensen, maar ze wil wel even contact met ons. Ze heeft veel met Nederland, ze ging er veel naar toe samen met haar man. Haar man begrijpen we, is zomaar van de ene op de andere dag dood neergevallen. We krijgen allebei een grote kaars mee en moeten unbedingt langs de  Maria Frieden  Abdei van Dahlem. Ik beloof het, en als we even later met kaarsen in de hand verder lopen zegt A droog: ‘Dat geeft wel het echte pelgrimsgevoel, hè?

P1030060

In het MariaFrieden klooster van Dahlem spreek ik een stokoude cisterzienzer non. Zij belooft te bidden voor de vrouw met wie het niet goed ging. Hopelijk gaat het haar nu beter, A en ik hadden echt met haar te doen.

P1030061

De voettocht eindigt zoals zo vaak op het station.

‘Mooie tocht.’

‘Ja, mooie tocht.’

posted under pelgrimsgasten, wandel verhalen | Comments Off on Mark loopt met Arne

uitnodiging !!

september2

THUIS !!!!!!!!!

de rugzak staat in de gang,

uiterlijk gezien is hij wat dunner,

qua ontspanning is ie weer veel ruimer,

de zon dwarrelt nog om zijn hoofd.

Meegenieten?

Zondagmiddag 5 september vanaf 1400 uur BEN JE WELKOM..

Alle kaarten, sokken, branders, tentstokken, haringen, flessen wijn en wat dies meer zij kunnen dan teruggebracht worden.

Iedereen die meegeleefd, meegelopen, meegeschreven en meegelezen heeft nodigen we uit voor een heuse franse picknick in Meppel!




posted under pelgrimsgasten, Uitrusting, wandel verhalen, wensen en groeten | Comments Off on uitnodiging !!

in de serie zelfontspanners

augustus20

P1010947

P1010944

posted under pelgrimsgasten | Comments Off on in de serie zelfontspanners

de bergen over

augustus17

Terwijl ik dit schrijf is Mark net aangekomen aan de andere kant kant van de hoge bergen -aan de franse kant- van de Pyreneeën. Nog een dikke 30 kilometer en dan komt hij aan in Spanje. Op de terugweg naar huis kreeg ik het sms je: hij zat op een ruim terras en was de hoogte over. Hij zat in de zon en at een bord pasta.

Twee dagen geleden stonden we nog samen op 2100 meter van diezelfde top. -Voor de kenners : Vallée d’Orlu- vlak bij Ax les Thermes-.  Achter ons: Een berg stenen waar we overheen geklommen waren. Voor ons, maar niet te zien, nog minstens 400 meter stenen  te overbruggen. (Stenen zoals hunebedden, maar ook als voetballen. Alles daartussen eigenlijk en dan een enórme berg.)  Om ons heen: kraakheldere bergmeertjes en dikke mist die steeds weer veranderde in regen. Water tot onze enkels. Koude wind.

P1020041

P1020043

De plek waar ik besloot niet verder te gaan. ‘maar dan moet je wel een foto van de plek maken!’ Wat gebeurde…

Weer twee dagen daarvoor -op 1000 meter- hadden we ‘s nachts alle opties overwogen. Voor Mark zou het de kortste , de beste weg naar het Spaanse gedeelte zijn. Omdraaien zou voor hem dagen tijdsverlies betekenen. Hij zou het ook kunnen en ook de risico’s nemen. Bovendien heeft hij het GR 7 boekje, (volgens mij stammend uit 1954, niet alleen gezien de taal ‘Ik ken u goed, U , Randonneur! U bent nieuwsgierig, sportief, en niet bang!’ maar ook gezien de verwarring die steeds opdook als we met dat boekje aan de gang gingen. Routes die omgelegd waren, beschrijvingen die niet meer klopten ) niet voor niets meegenomen uit Nederland.

Mark had het boekje dus al jaaaaaaren in de kast liggen met de droom die GR 7 te lopen als hij ooit in de Pyreneeën zou komen. En het moment was daar. We lagen op dat belangrijke moment in onze tent terwijl het onweer en de regen om ons heen woedde. Koud geworden en een blikje lentilles met worst als maaltijd had de te nemen tocht over de route GR7  me wel schrik aan gejaagd. Na de klim van zo’n 1000 meter naar de Refuge zou er een tocht van 7 uur volgen, waarin nog eens 500 meter gestegen zou worden,voor we weer  een enigzins bewoonde hut tegen zouden komen. Toch besloten om samen naar boven te gaan. Wat we de ochtend na de regen dan ook in een paar uur klaarden.

Ik kan het niet verklaren. Maar het was een belangrijk moment. Op die bewuste 2100 meter heb ik besloten niet verder te gaan. Ik kon niet meer door. Boven in de bergen heersen andere wetten dan op de te begane paden. In de bergen betekent een mensenleven niets.  Ongenaakbaar zijn de bergen, ook in die vriendelijke Pyreneeën. Iets wat Mark vreselijk trekt en waar hij vol van kan genieten.  Iets wat mij ontzag en angst inboezemt. Desolatie is het juiste woord bij wat ik ervaar bij al die bovenboomse gebieden. Mark daarentegen is inmiddels alleen nog maar spier en de helft van de omvang die hij had toen hij vertrok.  Hij loopt met gemak 40 km per dag en kan zo’n bergje hinkelend doen. Hij wordt vreselijk gelukkig in die desolatie die hij eerder ervaart als vol. Hij weet ook wat hij kan en de waarheid is natuurlijk dat hij veel meer kan dan ik. Ik stond tussen de bergmeertjes die bij mooi weer helemaal het paradijs moesten zijn en ik wist het heel zeker: tot hier en niet verder.

Hier is mijn grens.

Dat is niet makkelijk uit te spreken op het moment zelf. Ik wilde niet Mark’s tocht in de weg zitten. Maar  eenmaal besloten was  het goed. We zijn terug gegaan naar het dal. We hebben daar samen nog een dag doorgebracht. Gisterenochtend heel vroeg is Mark terug gegaan naar het beginpunt van de klim. Ik vertrok een paar uur later naar Nederland. Het was die ochtend prachtig weer en Mark meldde me over niets dan ‘bergen schoonheid’ .

Het punt waar hij wel, maar ik niet ben gegaan.

Francis

P1020126

De bergen door Marks’ ogen, ‘bergen schoonheid’


posted under pelgrimsgasten, wandel verhalen | Comments Off on de bergen over

ontmoetingen met familie en vrienden in vakantieland 3

augustus2

P1010651

Dit zijn Pietrix en Erik, Pietrix is een vriendin van Francis, en Erik heb ik leren kennen toen de mannen vorig jaar meegingen met de vriendinnenclub van Francis en Pietrix naar Venetie, Biennale, kunst dus.

Pietrix en Erik waren met hun kinderen vakantie aan het vieren in de Dordogne, maar een uurtje rijden van waar ik zat. Ik had Erik uitgenodigd een dagje mee te wandelen maar het was me onduidelijk of ie dat zou gaan doen. We hadden afgesproken in Turenne, een klein toeristenplaatsje met een kasteel. Het was leuk elkaar te treffen, we spraken wat, Pietrix stelde meteen de grote vragen, maar het antwoord bleef ik schuldig, ik had geloof ik wat meer tijd en rust nodig. Die kreeg ik wel met Erik, ik was verbaasd toen hij aankondigde mee te gaan lopen, zeker toen bleek dat hij wel een dag of twee mee zou gaan; hij zag er helemaal niet uit alsof hij ging lopen, meer alsof hij naar zijn werk ging (Erik doet in golfbanen, van de pitch en putt soort).

Erik had een prachtige tas bij zich, engelse stijl door zijn broer ontwikkeld, maar niet bepaald geschikt om lang mee te wandelen. Ik heb m niet op foto, dus Erik stuur je nog een link van de tassen van je broer?

P1010656

Je ziet hier slechts de schouderband van de tas.

Waar ik wel een goede foto van heb zijn de schoenen van mijn onverwachte pelgrimsgast:

P1010669

Niet bepaald handig als je op stenige paden moet lopen. Maar het was het beste paar schoenen wat Erik bij zich had. Het was duidelijk een impulsactie van Erik om een stukje met me op pad te gaan, daarmee des te meer te waarderen. Ik heb hem een paar keer een wandelstok geleend voor een afdaling of om een hond af te slaan, Erik bleek het uitstekend te houden ondanks zijn ongewone equipment.  We hebben mooie stukken gezien, de hoge rotsen langs de Dordogne bijvoorbeeld;

P1010660

We hebben overnacht in toeristenstadje Martel, gelopen door charmant landschap, goede gesprekken gehad over het leven en we kwamen uiteindelijk aan in het super toeristische Rocamadour.

Erik vertelde me dat hij de indruk kreeg dat mijn hele pelgrimstocht bestaat uit het wandelen van de ene naar de andere toeristenplaats. Dat is op een bepaalde manier wel waar maar soms zijn de stukken tussen de ene en de andere toeristenplaats met charmante huizen en een keur aan restaurantjes wel erg lang. In Rocamadour werd Erik opgehaald door zijn gezin en ontstond er telefonische verwarring over de zwarte Madonna’s. Wij waren er en zij. Wij waren boven in de kerk van Hospital de Rocamadour, waar een kopie staat, met duidelijk herkenbaar de vorm die ik herkende van de afbeeldingen.

P1010686

Onder in de kerk was het originele beeld, achter glas, nauwelijks te zien, maar toch indrukwekkend daar op die plaats.

P1010701

Op de weg ernaar toe mag je een grote stenen trap oplopen, de trap van de pelgrims, waar overal in de stenen afbeeldingen van fossielen te vinden waren. Die treden zijn daar neergelegd in de tijd dat de geschiedenis van de aarde en Darwin’s gedachtegoed nog geen discussiepunt was.

P1010688

Deze schelpafdrukken vindt je in de steen vlak voordat je de kerk binnenstapt, een soort van Compostella- teken van miljoenen jaren oud.

Na een eerste bezoek aan de Madonna van Rocamadour gingen we ter afscheid een biertje drinken, later zou ik nog meer proeven van pelgrimsoord Rocamadour, waarover later misschien meer.

P1010693

Dag Pietrix, Wander, Dorrit, Erik en Mees, dank voor jullie bezoek, en dat jullie je vader een tijdje konden missen, en Mees veel plezier met je fraaie religieuze aankopen.

posted under pelgrimsgasten, Uitrusting, wandel verhalen | Comments Off on ontmoetingen met familie en vrienden in vakantieland 3

ontmoetingen met familie en vrienden in vakantieland 1

augustus1

Trouwe volgers van mijn blog hebben gelezen dat mijn schoonzus Lilian een dagje heeft meegelopen op mijn pad. En de goede verstaander van dat bericht heeft begrepen dat mijn broer Erwin heet. Ik moest een dagje op ze wachten om ze ‘s avonds in Affieux te treffen. In die tussentijd werd ik heel gastvrij ontvangen door Wies en Vincent en vooral door Vincent gastronomisch verzorgd.

P1010599

Wies en Vincent.

Thank you! Vincent for the delicious duck, beef and lam.

P1010600

De uitgebreide familie aan tafel, die gespierde man daar is niet mijn broer Erwin maar Jan, de man van Petra, zus van mijn schoonzus Lilian.

P1010606

P1010609

Hier Erwin en Lilian met hun oudste Tomas, die wilde voor het slapen gaan de koeien nog begroeten.

Ik vond het een prachtig beeld, mijn broer samen met vrouw en kind in de avondzon.

De foto’s drukken ook in schoonheid uit wat ik mij gewenst had, met mijn lief samen. Zo’n familiekern van vader, moeder, kind. En net als bij veel anderen wordt ook bij mij de plek van mijn gemis geraakt als ik mijn oudere broer Erwin of mijn jongere broer Koen zie in hun rol als vader. Misschien is het omdat het ook gaat over het doorgeven van de eigen familielijn, of wat klinischer de eigen genen. En dan is dat van je eigen broers het meeste dichtbij, wij delen immers een boel genen. Het is daarom ook wel mooi om mijn broer met zijn gezin te treffen op deze tocht, omdat het een belangrijk thema is voor me, waar ik juist op deze tocht ruimte voor heb willen maken, voor wat er mogelijk te verwerken is, voor wat een plek kan krijgen en hoe het door mag werken in mijn leven. Als ik mijn vriend en pelgrimsgast Jaap goed heb verstaan is gaat de pijnplek nooit helemaal helen, iets ik al begon te vermoeden.

En nu bij mijn broer bij zijn vakantiehuis schrijnt het af en toe, maar ook vind ik het mooi om hem te zien als vader, dan denk ik “dat doe je goed broer”.

P1010611

Een dag later loop ik met mijn schoonzus samen op.  Ik heb nog nooit zo lang 1 op 1 met haar gepraat. Het was fijn om te kunnen praten en ook fijn om haar te bedanken, hoe zeg ik dat, voor de uitnodigende wijze waarop ze mij in hun gezin toelaat, vanaf heel vroeg mijn neefje en nichtje vast mogen houden. Ik kan niet uitleggen hoe dat werkt, maar dat doet goed.

posted under niet gekomen, pelgrimsgasten | Comments Off on ontmoetingen met familie en vrienden in vakantieland 1

Best apart, als je ‘thuis’ komt en je zwager je komt verwelkomen

juli28

“Wanneer zijn jullie in Affieux?” vroeg Mark ons toen hij met zijn
voorbereidingen voor zijn pelgrimstocht bezig was.
“Waarschijnlijk, vertrekken we de 15e juli.”
“Jammer, maar dan ben ik daar al voorbij!”

P1010598

Het prachtige huis van Wies en Vincent in Affieux
Mark heeft gedurende zijn tocht mijn moeder (Wies), die daar woont, een
pakketje met kaarten gestuurd, omdat hij toch wel langs Affieux wilde
lopen. Wij verkeerden toen nog in de veronderstelling dat hij daar al
ver voor de 15e juli zou zijn geweest. Daarnaast hadden wij net
besloten om eerst langs opa en oma in Geleen te gaan, zodat wij pas de
18e juli op onze vakantieplek zouden aankomen.
Op zaterdagavond 17 juli bel ik naar mijn moeder en hoor dat Mark al
gearriveerd was. Hij zou de zondag een rustdag houden zodat we elkaar
toch nog konden spreken. Best apart, als je ‘thuis’ komt en je zwager
je komt verwelkomen! In de lange reis van Geleen naar Affieux bedacht
ik me dat ik het wel leuk zou vinden om maandag een uurtje met Mark
mee te lopen. Welnu ook Mark zou dat wel leuk vinden, dus hij liet me
zien waar zijn tocht de volgende dag langs zou gaan en waar Erwin me
dan weer zou kunnen oppikken. Op de kaart lijkt het allemaal wel ver
en voor een niet geoefende loper als ik al helemaal. Mark wilde op
tijd weg, voor ons geen probleem, want onze kinderen zijn toch altijd
tussen 5:00 en 5:30 uur wakker! Opvallend genoeg waren ze nu pas om
6:30 uur wakker!
Zo rond de klok van 7:30 uur vertrekken Mark en ik naar Treignac, waar
we na een half uurtje lopen waren, deze weg ken ik, want die lopen we
vaak met de kinderen als we hier zijn. Lekker eerst een kop koffie
drinken, en we raakten gelijk in gesprek, wat maakte dat we nog maar
een kop koffie gedronken hebben.

P1010612

En dan begint de wandeling, eerst bij
de bron op het plein de waterfles nog even vullen en dan op naar de
pierre de druide, een wandeling die ik al 2 keer eerder gelopen heb,
maar voor het laatst in 2005! Grappig is dat als ik een wandeling
vaker maak dat bepaalde dingen me bij blijven, maar dat er toch ook in
mijn ervaring stukken bijzaten die ik me niet kon herinneren en het
net was alsof ik het pad voor de eerste keer loop. Ik kan me dan het
gevoel herinneren wat ik als kind al had als ik met mijn moeder in het
bos liep: “mam, wat zit er nu achter die bocht? zullen we nog een
klein stukje verder lopen, mam? Alsjeblieft mam, nog een klein
eindje?” Heerlijk!
Na een stevige klim even uitusten op de grote Pierre.Ze hadden sinds
2005 flink wat bomen gekapt, wat maakt dat het uitzicht weer prachtig
was!

P1010610

Het pad wat we op de kaart zagen hebben we in het echt niet
kunnen vinden, dus het kleine steile klimstuk, toch maar weer naar
beneden gelopen om onze wandeling voort te zetten naar Le Moulin de
Peuch, waar Erwin me zou komen ophalen.

P1010616

Daar aangekomen wilde ik
eigenlijk nog wel een stuk verder lopen. Ik was nog helemaal niet moe,
zoals ik verwacht had! Dus met het thuisfront overleg gehad, geen
probleem. Dat is in deze tijd toch wel gemakkelijk, die mobieltjes!
Via bospaden afgewisseld met stukjes verharde e-weggetjes doorgelopen
naar Chauzeix. Volgens Mark, die inmiddels wel vanuit zijn ervaring
sprak zou het niet een plaatsje zijn waar een cafe was. Ach dat
hindert niet, ik ga langs de kant van de weg zitten en Erwin komt
vanzelf! Gelijk bij binnenkomst van Chauzeix staat er een groot bord:
Auberge de Chauzeix. We lopen naar binnen, maar vandaag kunnen we
helaas niets eten, want dan hadden we moeten reserveren. Wel kunnen we
er wat drinken en dat kan buiten. Zittend onder een prachtige luifel,
drinken we wat en eten Marks, brood op.

P1010617

Ondertussen bellen en sms-en
met Erwin waar we zitten en of hij toch nog wat brood mee wil nemen!
(diezelfde ochtend had Mark een half brood bij ons achter gelaten,
onder het mom van die krijg ik in m’n eentje niet op!)
Mark, dank voor deze fijne ervaring, en inmiddels hebben we samen met
onze kinderen al een prachtige wandeling weer gemaakt waarbij onze
kinderen de hele tocht zelf hebben gelopen, zelfs de kleine Floor
heeft hele stukken zelf gelopen. Heerlijk!

posted under pelgrimsgasten, wandel verhalen | Comments Off on Best apart, als je ‘thuis’ komt en je zwager je komt verwelkomen
« Older Entries

Van 1 mei 2010 tot 1 september 2010 heb ik een pelgrimstocht gelopen. Langs Keulen, Chartres, Rocamadour en Montserrat. Onderweg heb ik veel kerkjes bezocht met zwarte Madonna’s. Gaandeweg gingen die steeds meer voor me betekenen. Ik heb al eens eerder een lange voettocht gemaakt. Destijds, ik was 27, liep ik naar Assisi. Ik liep toen alleen, klopte aan bij mensen voor overnachting. Nu liep ik gedeeltes alleen en gedeeltes samen; met een vriend, een goede collega, een fijne klant. Deze site was vooral bedoeld om de mensen die mee gingen lopen te betrekken en op de hoogte te houden van mijn vorderingen. Nu staat ie vol met verhalen en beelden, en omdat ik niet alleen van lopen hou, maar ook van verhalen en beelden, blijf ik af en toe een blogje posten