om een idee te geven hoe snel of langzaam dat gaat, de laatste anderhalve dag:

eerste keer Chartres op bord

dat was op zaterdag 12 juni 16 uur,

nog even flink doorgewandeld die avond, en bij een buurtfeestje in een dorpje kreeg ik naast heerlijke vruchtenpunch de bemoedigende opmerking dat Chartres op een kleine 20 km lag

zondag 13 juni 10.30 uur

zo’n 5 km eerder zag ik al een torentje, maar toen wist ik nog niet dat het de kathedraal was

10.40 uur

nog even pauze met slok water en stuk brood

lijkt nog steeds even ver

11.25 uur

11.35 uur

12.10 uur

12.25 uur

12.45 uur

12.55 uur

13.10 uur

13.20 uur

nog even een snel kopje koffie, en dan

13.40 uur

Toen ik mijn lief vertelde dat ik nog niet wist of ik door Zuid-Parijs of nog zuidelijker, langs Fontainebleau naar Chartres zou lopen vroeg ze “Hoe bepaal je je route dan?” Dat is niet in een zin te vatten maar van grof naar fijn gaat het ongeveer zo:

Allereerst heb ik de zwarte Madonna kerken gekozen waar ik graag langs wilde zoals Keuelen, Chartres, Rocamadour en Montserrat. Vervolgens heb ik gekeken welke andere zwarte Madonna kerkjes er min of meer op de route lagen en daarbij heb ik ook gekeken welke landschappelijke gebieden me interessant leken om doorheen te lopen. Zo wilde ik graag door de Eiffel lopen. Ik wilde vooral voorkomen dat ik voor een stuk dezelfde route zou lopen als van mijn eerdere pelgrimage naar Assisi. Daarnaast vroeg ik me af hoe de Eiffel zou zijn als wandelgebied. Nou erg goed kan ik nu zeggen. Mooier en prettiger dan de Ardennen. Meer loofbossen, meer horecavoorzieningen in de kleine dorpjes,

kerkjes en kapelletjes die gewoon open zijn, een aantal goed geoutilleerde jeugdherbergen, uitstekende bewegwijzerde wandelpaden, kortom een waar paradijs voor de moderne pelgrim.

Daarbij is pelgrimeren onderdeel van de cultuur daar, niet allleen naar Compostella, maar ook plaatselijk. Ze staan met een groep van 40/50 man te zingen op het kruispunt in het bos. Daar mag je dan doorheen wandelen, toegezongen door een haag van plaatselijke pelgrims. Ook liep ik een paar dagen iets vooruit op een groep van meer dan 100 pelgrims op weg naar Trier. Toen ik in stromende regen een cafe binnen stapte vroeg de waardin of ik al vooruitgelopen was. Ik wist meteen wat ze bedoelde want al twee keer eerder had ik gehoord over de 100 pelgrims. Er stonden koffie, broodjes en een stel enorme taarten klaar. er kon gelukkig een puntje af voor een solo-pelgrim. Maar goed ik dwaal af, de route bepalen; Wat ik ook nog gedaan heb vanuit huis is een mooie pas uitzoeken om van frankrijk Spanje in te lopen, lekker hoog, met aan de Spaanse kant de zwarte Madonna van Nuria. Verder heeft mevrouw Ella Rozett me in een mailuitwisseling aangeraden langs de Madonna van Lord te lopen.

Tot zover de grove routebepaling. Tussen grof en fijn is het turen op kaarten van 1 op 100.000, 1 op 75.000 of 1 op 50.000.  Op de kaarten zoek ik mogelijke routes voor een paar dagen. Ik probeer in te schatten via welke routes ik fijn/ mooi wandel terwijl ik toch ook wel kilometers maak in de richting van mijn volgende doel. Soms is er een stuk Grande Randonné waar ik gebruik van kan maken of zie ik andere aantrekkelijke wegen. Ik leg bewust niet  teveel vast hoe ik ga lopen. Ik wil ruimte overhouden voor het toeval, een ingeving, een tip van iemand onderweg. De in een eerdere blog vertelde tip van Hervé van het Zwarte Madonna-kerkje is zo’n voorbeeld, en ook op de tweede avond van mijn tocht in nederland kreeg ik zo’n tip.

Gera, de vrouw van Toin bij wie ik logeerde vertelde me over de Vrouwe van Frieswijk, waar ik vervolgens langs gelopen ben.

Andere tips zijn simpelweg in welk dorp een bakker is. Niet alle tips zijn even bruikbaar, regel 8 van mijn pelgrimstocht zegt open te staan voor aanwijzingen onderweg, maar dat  ik  wel te proeven heb of de tip past binnen de tocht.  Zo krijg ik aan bevelingen een kasteel of het oude deel van de stad te bezoeken, of zelfs mijn route te verleggen via Avignon. Dat soort tips passen niet binnen mijn tocht en het is van groot belang dat ik zelf de richtingbepaler ben, ook al luister ik goed naar aanwijzingen van anderen.

Op het fijnste niveau, speelt het compas een rol, zeker als er geen GR markering is of ik geen gedetailleerde kaart heb. Als ik het ook daarmee niet weet, of ik twijfel tussen de ene of de andere weg dan volg ik de vogels. Een roofvogel die even cirkelt en een bepaalde kant opvliegt.  Waarschijnlijk beeld ik me in dat ze me de weg te wijzen, maar ik heb er veel plezier in op dat soort momenten de vogels te volgen.

Route: van Buzancy naar Epernay
Tijdelijke pelgrim: Frank Groenhuis
Technische details: ca. 120km in vier dagen (31 mei t/m 4 juni 2010)

Wie is dat eigenlijk, die Frank Groenhuis?

Klimvriend Frank aan het koken

Mark omschrijft hem terecht als ‘klimvriend’. Na een alpine cursus in 2008 zijn beide mannen regelmatig gezamenlijk op pad geweest. Eigenlijk altijd met een sportklimgebied of de Alpen als bestemming. Soms een paar dagen, soms langer. Ondanks behoorlijke verschillen in karakter en belangstelling is er toch sprake van een duidelijk klik tussen de heren. Het was natuurlijk wel de vraag of deze klik bestand was tegen uitgestrektheid van het Noord-Franse platteland.

Hoe is de tocht verlopen?
Het geheel kende een kil en regenachtig begin en een zomers einde. Ergens in de Franse Ardennen ligt het dorpje Buzancy. Hier troffen de pelgrim en zijn gast elkaar op zondagavond. Het regende pijpenstelen. Het weerzien, de door Mark geregelde huisjes en de door Frank meegebrachte Grappa maakten er toch aangename avond van.

Dag twee kende veel bos en asfalt en bracht de wandelaars naar het stadje Vouziers.

Bier en schaken in Vouziers

De verschillen in karakter tussen de heren kwam hier tot uiting tijdens de voor hen gebruikelijk schaakpartij: een voorsprong van een pion, door de gast verbeten bevochten, zorgde voor de ondergang op het bord met 64 velden van de zorgeloze, altruïstische pelgrim. Het bier en eten smaakte echter uitstekend. Ook de slaapplaats, in een in die streken inmiddels zeldzaam bosje, een uurtje lopen van Vouziers voldeed aan de normen van het wildkamperen.

Een zeldzaam bosje biedt een prachtig kampeerplek

Het aloude gezegde ‘dinsdag, asfaltdag’ bleek ook in Frankrijk van toepassing te zijn. Natuurlijk werd er taart gegeten om de eerste pelgrimsmaand te vieren maar het hoogtepunt van de dag was een zeer smakelijke maaltijd bij een Duits oorlogskerkhof (WOI) terwijl er op nog geen 20 meter afstand een aantal kraaien met behulp van een jachtgeweer naar de kraaienhemel werden gestuurd. Aan de vriendelijke verzoeken van de reizigers om hun tentjes een nachtje in een van de onmetelijke achtertuinen/weilanden van het dorpje Aussonce te mogen opzetten werd geen gehoor gegeven. Analyse achteraf lijkt aan te geven dat de boomlange gestalte en de dreigende uitstraling van de gast de doorslaggevende factor hierbij waren. Het kan niet gelegen hebben aan het vriendelijke voorkomen van de Monserat-ganger. Wederom wildkamperen dus!

Kamperen in de achtertuin in Aussonce

Woensdag leidde het pad, in dit geval een oude Romeinse weg, naar Reims. Het weer was gekanteld, de zon begon duidelijk de overhand te krijgen. Reims, met zijn prachtige kathedraal, bood de randoneurs een prachtige slaapplek in een soort jeugdherberg, koud bier en mosselen.

Middeleeuws wonder of symbool van uitbuiting?: kathedraal van Reims

En ook hier het verschil in wereldbeleving tussen gastheer en meeloper: waar de eerste in het Gotische huis van de bisschop zoals gebruikelijk een kaars opstak om vrienden en naasten te steunen weigerde de meeloper botweg in dergelijke rituelen mee te gaan!

De laatste wandeldag liepen de klimvrienden Reims en haar agglomeratie uit, langs wijngaarden (champagne!), door een zich over kilometers uitstrekkend woud, wederom wijngaarden (champagne!), dorpjes, en tenslotte een lange entree naar Epernay. Uiteraard dronken de heren hier bier, koud bier, ondanks de overdadige presence van dat andere koolzuurhoudende vocht. Dit laatste gezamenlijke stukje tocht werd afgesloten met een rijkelijk overgoten maaltijd op een terras in de stad

Op de ochtend van de vijfde dag is de tijdelijke meereiziger per trein en liftend afgereisd naar Buzancy. De pelgrim gaat voort.

Kunnen er nog lessen uit de wandeling van de eerste week van juni worden getrokken?
Mark doet op zijn website een aantal mededelingen over het karakter van de tocht. Misschien ten overvloede een aantal aanvullingen:
– de zelfgevangen geroosterde forel aan het einde van een lange dag is eigenlijk een blikje sardientjes,
– oud brood van eergisteren is in Frankrijk echt oud brood,
– de brander functioneert prima, neem als gast wel aanmaakblokjes mee,
– twee plastik wijnglaasjes (HEMA) maken het leven van een pelgrim een stuk aangenamer,
– de pelgrim heeft een vreemde, haast mytische aantrekkingskracht op vrouwen die de 70 ruimschoots zijn gepasseerd. Alles willen ze weten van zijn tocht en zijn motief. En hij vertelt het ze ook!

Conclusie
Dit stuk van Mark’s pelgrimage had veel in zich: regen, zon, saaie stukken, prachtige stukken, compacte dorpen en steden, (zeer) uitgestrekte velden en akkers. Maar vooral kameraadschap en vriendschap. Bedankt pelgrim!

Klimvrienden

Hervé had me verteld dat er in een dorpje vlakbij, op mijn route zelfs, een zwarte Madonna was. Hij had me ook een briefje gegeven met de naam van een meneer in Beaufort-en-Argonne, een dorpje 3 km van Halles-sous -les-Cotes waar de zwarte Madonna zou moeten zijn. In Beaufort probeer ik zoals meestal eerst even of de kerk open is. Een boer die met zijn melktank bezig is vraagt me of ik de kerk wil zien. Ik laat hem het briefje zien dat Hervé geschreven heeft. Hij knikt en verwijst me naar de straat om de hoek, het huis met het tuintje. Er blijken meerdere huizen met tuintjes te zijn, maar gelukkig is ook hier iemand op straat. Ik laat hem het briefje zien en de man zegt enigszins verbaasd “C’est moi”; Als ik hem uitleg dat ik langs Vierges Noires naar Montserrat loop nodigt hij me enthousiast uit voor een kop koffie en houdt een uitgebreid interview waarbij hij alles noteert. Ik van mijn kant stel ook vragen en kom te weten dat het kerkje van Halles-sous-les-Cotes gewijd is aan  La vierge Noir de Montserrat. Dat is ontstaan in de periode dat dit gebied net als Nederland en Belgie aan  Spanje toebehoorde. Monsieur Mayot vertelt nog trots dat de abt van het klooster vorig jaar het kerkje in Halles heeft bezocht. In die hele 400 jaar was dat nooit gebeurd, maar de abt kwam bedanken voor bijstand vanuit Halles tijdens de voor het klooster moeilijke periode in de 20ste eeuw. Monsieur  Mayot wil me ook wel even naar de kerk brengen, hij heeft de sleutel en het is niet zeker of hij open is.  Ik leg regel 3 uit, dat ik alles te voet doe, en we spreken af dat hij een half uurtje later komt om de kerk komt openen.

Binnen de kerk is een vrijwel identieke kopie van La Moreneta te zien, hij is alleen 5 cm kleiner dan de echte in Montserrat. Monsieur Mayot maakt een foto van mij, ik vermoed voor een artikel in zijn kerkblaadje. Ik maak er een van hem voor mijn blog.

Monsieur Mayot laat me alleen in de kerk achter. Ik zit nog even stil te kijken naar het beeld en vermoed dat ik in Montserrat niet zo ongestoord rustig het beeldje kan bekijken. Ik bedenk ook dat het het me toegevallen is dat Hervé, de tipgever, net langsreed en stopte toen ik daar bij Stenay langs de grote weg liep. Nogmaals dank Hervé.

Twee dagen alleen, tussen de ene en de andere pelgrimsgast. Op weg naar Stenay loop ik mezelf weer eens vast. Een weggetje op de oude kaart dat niet meer bestaat, of beter gezegd, zo is volgegroeid met bomen, meidoorn en andere stekeligheden dat ik door de weilanden verder moet. Over en onder prikkeldraad, door zompige stukken toch nog door het struikgewas. Als zo’n afkorting op de kaart niet werkt verlies je er twee keer zoveel tijd mee als je anders gewonnen zou hebben.

Ik kom uiteindelijk uit bij het kleine industriegebied van Stenay, een groot gebouw dat de intermarche blijkt te zijn. Hapje, drankje in het winkelrestaurant en inkopen voor een paar dagen. Het is immers zaterdag en na Stenay valt er niet veel te verwachten aan winkels. Het parkeerterrein van de intermarche oogt triest. Het stadje styenay nog triester. Volgens mijn zwarte Madonnadeskundige Ean Begg is er een Merovingische koning vermoord in Stenay, ene Dagobert. Bij schrijven van dit stukje lees ik ook nog dat er een uitzonderlijk losstaand duivelsbeeld in de kerk van Stenay te vinden is en dat Stenay mogelijk van Satanacum afstamt. Ook zonder deze wetenschap ervaar ik Stenay als somber en zelfs wat dreigend. Geladen met mistroostigheid en een te zware rugzak loop ik langs de grote weg naar het volgende dorp. Een auto stopt en de chauffeur roept/vraagt of ik naar Compostella loop. Ik roep ja en nee terug, hij zet zijn auto aan de kant, ik vertel hem waar mijn tocht heen gaat, hij vertelt mij over zijn tocht naar Santiago een kleine 10 jaar terug. hij wenst mij een goede tocht en bon courage en ik bedank hem blij voor dit hart onder de riem. Dan vraagt hij of ik een nachtje bij hem wil logeren in een dorpje een eindje terug. Ja dat wil ik wel en even later zit ik bij hem in de auto; de tweede uitzondering op regel 3, alles te voet. deze versoepeling stamt al van mijn tocht naar Assisi. Toen zat ik in noord Zwitserland in het bos en kreeg ik een aanbod te douchen, scheren en wassen en in een huis uit te rusten. Ik bedacht dat als ik maar vanaf of via hetzelfde punt zou verder lopen ik toch ook alles te voet zou hebben gedaan. Zo ook nu.

Ik wordt uiterst vriendelijk onthaald door Hervé en Huguette met lekkere biertjes, een heerlijk maal en een charmant ouderwetse logeerkamer met een geur van mottenballen. Huguette is een zorgende vrouw, blijmoedig, maar soms ook nog verdrietig over haar dochter die meer dan 30 jaar geleden bij een auto ongeluk is omgekomen. Hervé is een levensgenieter die iedereen uit de buurt kent, die na zijn scheiding Naar Santiago is gelopen en daar meerdere vrienden aan heeft overgehouden. Dankjewel hervé, voor het stoppen  langs de kant van de weg en voor het weer terugbrengen precies op de plek waar ik gebleven was.

precies op de zelfde plek

Op  pinkstermaandag 24 mei 2010 vertrek ik met een geleende tomtom richting Esch sur Sure…dat was namelijk het adres wat ik van Mark en Francis kreeg het weekend voor de pinksteren. Had mijn rugzak goed in gepakt met het hoogst nodige…alhoewel het toch nog ongeveer 10-11 kilo bleek te zijn. Moest het tentje nog bij…De zon scheen en met mijn open cabrio voelde ik me toch wel een beetje stoer. Bij aankomst in Esch sur Sure heb ik eerst het kleine pitoriske stadje bekeken. Het was vol met motorrijders, die bleken een tocht te hebben. Op het terras trof ik Mark en Francis…die waren  toe aan een biertje, maar er bleek alleen maar koffie te zijn.. Daarna inderdaad gegoogeld met auto’s en daarna een goede maaltijd.

De volgende ochtend met elkaar  gestart met uit gebreide koffie en taart en daarna hebben we F uitgezwaaid op de brug.! En toen ging de gezamenlijke wandeling met M echt beginnen.. De zon scheen en we begonnen meteen met een prachtige route langs de rivier, met veel klimmen en dalen…Ik was niet echt getraind en  langzamerhand begon ik vooral dat dalen wel te voelen in mijn knieen…de wandelstok, die tevens ook een tentstok is van de tent van M, bleek erg behulpzaam.

Na ongeveer 22 kilometer bleek ons einddoel van de dag, een camping, helaas niet meer te bestaan. Een kleine teleurstelling, maar die kon ik wel incasseren…mijn benen en knieen begon ik wel echt te voelen, maar ja geen camping, is geen plek om te slapen. Na gespeur van M op de kaart zijn we verder gelopen…richting het bos. Uiteindelijk kwamen we aan op een heuvel, met daarbij een  prachtig uitzichtspunt en een hutje en…een houten picknicktafel!! Een geweldige plek om wild te kamperen!!  We troffen 2 stellen die met een camper ook op die plek stonden en die waren voorzien van alle gemakken….bleken ook bier in hun camper te hebben.

Gelukkig had ik een eerste maaltijd meegenomen en die smaakte ons met het bier heel erg goed. De tent op gezet en ik was wel klaar met mijn eerste wandeldag.

De tweede dag begon met prachtig weer en toch wel met wat pijn in de knieen…ai…de wandeling begon weer meteen met dalen en de wandelstok was onmisbaar! Onderaan het pad bleek ik mijn handdoek vergeten te zijn…wat dom. M maakte zich zorgen om mijn knie en die huppelde vriendelijk de berg op om mijn handdoek te gaan halen…waarvoor nogmaals mijn dank Mark! Onderweg werd ik door M ingewijd in de kracht van de waterfilter…wat een heerlijk warme kop thee opleverde!  Na 10 km waren we toe aan een uitgebreide lunch ( wandelen maakt moe en hongerig…waar heb ik dat eerder gehoord??).

Tijdens de lunch kwamenwe in gesprek met twee jonge Belgen, die wild hadden gecampeerd en mooie verhalen hadden over eerdere reizen en ervaringen. Ze hadden meteen nog een paar goede tips voor de route. Vervolgens in het dorpje boodschappen gedaan en zijn met een vergissing in de route richting een uitgebreid bosgebied gaan lopen. Tijdens de wandeling veel ervaringen en emotionele pijnmomenten met elkaar gedeeld…onze vrienschap gaat al een tijdje mee en het is bijzonder elkaar toch ook op die manier telkens weer te ontmoeten!!  Mijn knieen begonnen inmiddels weer erg op te spelen en M stelde voor om opnieuw wild te gaan camperen…op de plek waar ook de jongen Belgen hadden gestaan. Mooi kampvuur gemaakt, tentjes op gezet en eten gekookt. Langzamerhand werd de lucht erg donker en grauw en werden we overvallen door een enorme regen en onweersbui….ons terug getrokken in onze tentjes. Kon door onweer en regen niet slapen, de tent begon te lekken en er was een dier rondom te tent…voelde me ondertussen niet zo happy zal ik eerlijk bekennen….maar ook dit hoort er dus ook bij….de nacht was lang, nat en onrustig!!

Bij op staan regende het nog steeds..M had mij  ‘s avonds geprobeerd een sms te doen, zijn tent was beter droog gebleven. Alles nat ingepakt..in het pannetje was nog een beetje thee van de avond daarvoor en vervolgens gingen we verder op pad door het natte bos. Fysieke inspanning en natte omstandigheden leiden bij mij tot emotionele schommelingen… volgens mij is een pelgrimstocht in deze vorm dan ook een juist moment jezelf weer eens tegen te komen en ik kan vertellenen dat dit deze dag ook is gebeurd!  Het weer bleef nat, we moesten een snelweg oversteken, langs een drukke weg lopen en door weilanden, bosjes en omgevallen bomen klauwteren ( M was helemaal in zijn element!!). Als beloning was daar een B&B bij een schapenboer. Ik was redelijk brak..bij aankomst werd ik nog in mijn kuit gebeten door de hond van de eigenaren…leuk welkom…Gelukkig werd dit snel goed gemaakt doordaat het gelukkig met de beet mee viel en ik warm kon douchen en in bad kon!!! Na twee dagen geen douche is dat werkelijk een geschenk zal ik je vertellen!! De avond was  genoegelijk met het maken van een warme maaltijd in de keuken van de B&B, een wijntje en een kaartspel.

De vierde ochtend begon met ontbijt van de B&B. Alle spullen hadden we kunnen laten drogen en een schoon bed doet ook wonderen. De wandeling ging door weilanden, kleine dorpjes, glooiend landschap en veel natuurschoon. Veel gezelschap van buizerden en uiteindelijk van wilde zwijnen met jonkies!! Later bleken  deze te horen bij een prachtig langdgoed, waar we per ongeluk overheen zijn gelopen. Ons eindoel van de dag was de Abdij van Orval. Een prachtig klooster, met veel stilte en een prachtige tuin.

Bij aankomst konden we een mis bijwonen, wat ik erg mooi vond. Daarna, hoe kan het anders, op naar het abdij bier van Orval…die me erg goed smaakte. Ik begon aan het eind van de dag weer redelijk te strompelen…De nacht hebben we door gebracht in een kleine B&B. Heerlijk gegeten, bij een ouderwets echtpaar van de B&B.

De vijfde dag stond in het teken van het bezoeken van de Basiliek van Avioth. Een prachtige plek net over de grens met Frankrijk.

Dit was een bijzondere dag voor vooral M. In deze basiliek was ooit een zwarte madonna, die jaren geleden is overgeschilderd.

We hebben de tijd genomen om beide onze gedachten in de stilte te overpeizen en te ervaren…beide hebben we kaarsjes  gebrandt  om het licht in ons zelf en voor anderen aan te wakkeren…

We zijn verder gelopen naar de camping in Montmedy…wat tevens ook mijn einddoel was van de 5 dagen op lopen met M zijn pelgrimstocht. We hebben de tentjes op gezet en gegeten in een restaurantje in het stadje…wat wederom stijl naar beneden liep en knieen het zwaar te verduren hadden.

De volgende ochtend vroeg op gestaan. Koffie gedronken en afscheid genomen bij het station..M als kadootje een heel kleine Ganesh kado gedaan. In de hindoeistische wereld staat Ganesh o.a.voor een voorspoedige reis en de beschermgod van het reizen. Ik wil Mark bedanken voor de ervaring die ik samen met hem mocht beleven. Na 5 dagen lopen door drie landen en vele verschillende landschappen was mijn tocht ten einde en ben ik weer een ervaring rijker!!!

Toen ik aankwam in het Prümtal in de Eifel was het alsof het nooit koud was geweest. Mark zat op een zonnig terras te wachten en zijn zonnebril leek een deel van zijn gezicht te zijn geworden. Niets minder waar. Het was koud geweest in Duitsland. En, wat ik ook snel zou merken, het Prümtal is niet een gebied waar veel campings te vinden zijn.
Wij hebben twee keer in het vrije veld gekampeerd.

Steeds bij mooie beekjes en steeds sta ik versteld van het brandertje dat naast kookding ook een kampvuurtje kan zijn. Het is altijd gek, als je thuis aan het voorbereiden bent denk je steeds ‘dat doe ik wel’ maar al lopend wordt het lopen toch het allerbelangrijkste. Ik bedoel dat je er moe van wordt. En dorstig.

Van een klein plaatsje in de Eifel zijn we de grens overgegaan naar Luxemburg, net onder Vianden , de Ourthe over. Hopend op koffie , en het liefst een échte cappucino zonder slagroom kwamen we wel bedrogen uit: Op de grens kregen we bij een raar soort Duitse camping -je moest je eerst langs allemaal auto’s en oud ijzer en series honden een weg zoeken naar de eigenaar- die gelukkig wel drank maar geen eten en ook geen koffie had. Terwijl wij zwijgend, want moe, ons drankje nuttigde, kwamen er mannen in blauwe overalls en met oliehanden vertellen hoe erg het was gesteld met de crisis in Europa, buitenlanders, oplichters van Grieken…We werden steeds stiller. We werden gewaarschuwd voor de Luxemburgers, bedankten voor het sap en gingen de grens over.

Die avond werd het laat voor we bij een camping kwamen. Het Ourtal is ongeveer 500 meter hoog en we stegen steeds rond de 200 , 300 meter , daalden daarna en stegen weer.

Lot van de wandelaar. Het is wonderlijk wat het vooruitzicht van een douche bij een mens -mij dan- te weeg kan brengen. We kwamen rond  negen uur avonds aan in het Sûredal -na een vorstelijke maaltijd in een 4 sterren restaurant, want door vrij kamperen spaar je geld uit- op een camping die in mijn ogen zó luxe was -er kwam een bákker ‘s ochtends met broodjes!- dat ik het me zal blijven herinneren als een paradijs.

Het 4 sterren restaurant, helaas geen fotoos van de superdeluxe campng

Marks’ ritme is ook thuis een beetje afwijkend van dat van mij: hij begint iets later en eindigt ook later. Maar ik zie de zin er hier wel van in: in oorden waar een slaapplaats niet duidelijk is, kan je beter eten voordat je je tent opzet. De dagen worden gevuld met lopen. Eten is verschrikkelijk belangrijk. En de slaapplaats.

Lopend door Luxemburg, Pinksterzondag, stralend weer, heet, naderden we een klein dorpje. Vanaf de heuvel aan de overkant leek het een jaarmarkt. ‘Leuk!” want daar is koffie, iets te eten misschien, …vol verwachting liepen we verder. Een marionettenfestival!!!!!!

Overal poppen en mensen met poppen, een worstenkraam , ja bitte, een tent met een Frans retrobandje met Jacque Brell muziek…het was een groot kado. Ik hoop dat Mark hier de foto wil plaatsen van de mooiste meest ontroerende draaimolen die ik ooit heb gezien.

Een draak die talkpoeder spuit, een olifant die water spuit, een verbergkooi en alles in elkaar geknutseld als in, zeg maar de film Amelie. Er stonden veel kinderen te wachten. De drie draaimolenmensen speelden een geweldige rol, brachten kinderen persoonlijk naar hun plaatsen, en stelden alle kinderen op hun plaats voor aan het publiek…
Het was nog maar een paar uur lopen toen we in Esch-sur-Sûre Gerda op een terras aantroffen.

Na ingewikkelde manoeuvres met auto’s zijn we met zijn drieën eens goed gaan eten en o wat is friet dan toch lekker!!!!!!!!

Francis. Meegelopen van 20 tot en met 23 mei.

We treffen elkaar in Rheinbach eind van de dag in een koffietentje, slapen en eten daar en lopen de volgende dag van Rheinbach naar Kreuzberg bei Altenahr. Voor Georg een bijzonder pelgrimsdoel, aangezien zijn naam daar vandaan komt. Een voorvader van joodse komaf heeft zich in een kapelletje op de Kreuzberg tot katholiek laten dopen, waarschijnlijk om economische redenen.

Kaffee mit Kuchen beim Bauer

De wandeling is aangenaam langs een beekje, met versnaperingen en een groep zingende pelgrims onderweg.

De kapel blijkt een heel charmant kerkje te zijn naast de burcht op de Kreuzberg. Het kerkje is nog open ook. Als half katholiek herinner ik Georg aan de mogelijkheid een kaarsje op te steken voor zijn familie.

We lopen verder naar Altenahr, bestellen een taxi bij taxibedrijf Kreuzberg om de auto op te halen in Rheinbach. Daarna maken we een tour langs Weingut Kreuzberg in Dernau, de riesling en blaue spatburgunder zijn lekker, de Cuve Georg Kreuzberg ook, maar die is wel heel prijzig.

We bezoeken ook nog het rijke en overdadige kuuroord Bad Neuenahr, de badplaats die is begonnen met een vinding van Georg Kreuzberg in de 19e eeuw. De voorvader van mijn vriend Georg zag mussen doodvallen of druiven slecht groeien en vond bijzonder water. We drinken het vieze maar gezonde water en beeindigen onze dag met weizen en Kohlrollade in de jeugdherberg van Altenahr.

13 mei

In Nederland wordt vaderdag gevierd met een kadootje voor papa, in Duitsland gaan de vaders met elkaar het bos in.

Hier zie je me met Heinrich, Gunther, Karl, Franz und Erich. Bernard maakt de foto. In het karretje dat versierd is met een berkentak zit een vaatje bier, waaruit zij rijkelijk tappen. Al deze mannen zijn opa, behalve Erich die alleen nog maar vader is. We drinken met elkaar in het kader van de toenadering tussen Nederland en Duitsland. Voor mezelf staat de beker in het teken van het gegeven dat ik juist geen vader geworden ben. Ik kom nog heel wat groepen mannen tegen in het bos, te voet, te fiets, soms zonder maar meestal met bier.

mit Thomas bei der eiserner Mann

Thomas is nog geen vader maar houdt wel heel erg van bier.

noch mehr Vatertagsfeier