44 dagen heb ik erover gedaan naar Chartres te lopen, mooi getal zegt mijn lief, heb je t erom gedaan?, nee dat heb ik niet, maar ben wel de laatste dagen meer bezig geweest met het doel dan met de weg,

niet zoals op het steen bij St Jost in de Eiffel, de pelgrimsgedachte dat de weg het doel is, maar kilometers maken, doorstappen, op weg naar Chartres, mijn belangrijkste doel nu.

Een samenballing van energie, van gedachten, gevoelens, emoties, allemaal rond het thema van het kind dat zich aankondigde maar toch niet kwam. Het begon in Chartres meer dan 10 jaar geleden. Voor die tijd wist ik niet van die diepe wens, van vader worden, een gezin stichten met mijn lief, wij samen en nog een wezen dat zich bij ons aan zou sluiten. Voor ik de wens had was het leven anders en sinds duidelijk is dat de wens niet in vervulling gaat heb ik op die plek slechts te rouwen. Maar rouwen ken ik niet, weet ik niet, behalve lopen dan.

het labyrinth van Chartres

Ik stap de kathedraal binnen, ik loop naar waar ik nog weet dat het labyrinth is, ga zitten op de stoelen, mijn rugzak naast me. Emoties ben ik wel gewend, die mogen gewoon de vrije loop, maar zo’n gevoel dat ik in een labyrinth gevangen zit, en de uitweg niet vinden kan, dat is veel moeilijker te dragen. De stoelenrijen staan op het labyrinth, het is ook moeilijk te zien van waaruit ik zit, hoe het loopt. Ik sta op naar het begin en begin met mijn ogen het labyrinth door te lopen, tussen stoelen door, eromheen, langs mensen die op keerpunten zitten om uiteindelijk in het midden uit te komen. Het gevoel van gevangen zitten is weg, hoe eenvoudig kan het zijn.

Ik loop naar de zwarte Madonna van Chartres, en steek kaarsen op, voor iedere ontmoeting een. Ik ga ze na in gedachten en zit daar op een bankje. Kaarsen vlak bij me. Ik heb een goed gesprek met haar, met mezelf. Ik val tot rust.

Bezoek de volgende dag de crypte met de Notre-Dame-De Sous-Terre. Crypte betekent verborgen, ze is daarmee de Vrouwe die in de aarde verborgen is. Aansluitend op de rondleiding volgt een mis. Bij het hoogtepunt van de mis, het zegenen van brood en wijn, krijgt de priester een kriebelhoest. Hoestend en kuchend werkt hij zich door de teksten heen. Ik kan niet anders dan het grappig vinden. Het lijkt wel alsof de Vrouwe van onder de grond de priester een beetje in z’n keel aan het kietelen is. Dat kan ze met haar ogen dicht.

Route: van Buzancy naar Epernay
Tijdelijke pelgrim: Frank Groenhuis
Technische details: ca. 120km in vier dagen (31 mei t/m 4 juni 2010)

Wie is dat eigenlijk, die Frank Groenhuis?

Klimvriend Frank aan het koken

Mark omschrijft hem terecht als ‘klimvriend’. Na een alpine cursus in 2008 zijn beide mannen regelmatig gezamenlijk op pad geweest. Eigenlijk altijd met een sportklimgebied of de Alpen als bestemming. Soms een paar dagen, soms langer. Ondanks behoorlijke verschillen in karakter en belangstelling is er toch sprake van een duidelijk klik tussen de heren. Het was natuurlijk wel de vraag of deze klik bestand was tegen uitgestrektheid van het Noord-Franse platteland.

Hoe is de tocht verlopen?
Het geheel kende een kil en regenachtig begin en een zomers einde. Ergens in de Franse Ardennen ligt het dorpje Buzancy. Hier troffen de pelgrim en zijn gast elkaar op zondagavond. Het regende pijpenstelen. Het weerzien, de door Mark geregelde huisjes en de door Frank meegebrachte Grappa maakten er toch aangename avond van.

Dag twee kende veel bos en asfalt en bracht de wandelaars naar het stadje Vouziers.

Bier en schaken in Vouziers

De verschillen in karakter tussen de heren kwam hier tot uiting tijdens de voor hen gebruikelijk schaakpartij: een voorsprong van een pion, door de gast verbeten bevochten, zorgde voor de ondergang op het bord met 64 velden van de zorgeloze, altruïstische pelgrim. Het bier en eten smaakte echter uitstekend. Ook de slaapplaats, in een in die streken inmiddels zeldzaam bosje, een uurtje lopen van Vouziers voldeed aan de normen van het wildkamperen.

Een zeldzaam bosje biedt een prachtig kampeerplek

Het aloude gezegde ‘dinsdag, asfaltdag’ bleek ook in Frankrijk van toepassing te zijn. Natuurlijk werd er taart gegeten om de eerste pelgrimsmaand te vieren maar het hoogtepunt van de dag was een zeer smakelijke maaltijd bij een Duits oorlogskerkhof (WOI) terwijl er op nog geen 20 meter afstand een aantal kraaien met behulp van een jachtgeweer naar de kraaienhemel werden gestuurd. Aan de vriendelijke verzoeken van de reizigers om hun tentjes een nachtje in een van de onmetelijke achtertuinen/weilanden van het dorpje Aussonce te mogen opzetten werd geen gehoor gegeven. Analyse achteraf lijkt aan te geven dat de boomlange gestalte en de dreigende uitstraling van de gast de doorslaggevende factor hierbij waren. Het kan niet gelegen hebben aan het vriendelijke voorkomen van de Monserat-ganger. Wederom wildkamperen dus!

Kamperen in de achtertuin in Aussonce

Woensdag leidde het pad, in dit geval een oude Romeinse weg, naar Reims. Het weer was gekanteld, de zon begon duidelijk de overhand te krijgen. Reims, met zijn prachtige kathedraal, bood de randoneurs een prachtige slaapplek in een soort jeugdherberg, koud bier en mosselen.

Middeleeuws wonder of symbool van uitbuiting?: kathedraal van Reims

En ook hier het verschil in wereldbeleving tussen gastheer en meeloper: waar de eerste in het Gotische huis van de bisschop zoals gebruikelijk een kaars opstak om vrienden en naasten te steunen weigerde de meeloper botweg in dergelijke rituelen mee te gaan!

De laatste wandeldag liepen de klimvrienden Reims en haar agglomeratie uit, langs wijngaarden (champagne!), door een zich over kilometers uitstrekkend woud, wederom wijngaarden (champagne!), dorpjes, en tenslotte een lange entree naar Epernay. Uiteraard dronken de heren hier bier, koud bier, ondanks de overdadige presence van dat andere koolzuurhoudende vocht. Dit laatste gezamenlijke stukje tocht werd afgesloten met een rijkelijk overgoten maaltijd op een terras in de stad

Op de ochtend van de vijfde dag is de tijdelijke meereiziger per trein en liftend afgereisd naar Buzancy. De pelgrim gaat voort.

Kunnen er nog lessen uit de wandeling van de eerste week van juni worden getrokken?
Mark doet op zijn website een aantal mededelingen over het karakter van de tocht. Misschien ten overvloede een aantal aanvullingen:
– de zelfgevangen geroosterde forel aan het einde van een lange dag is eigenlijk een blikje sardientjes,
– oud brood van eergisteren is in Frankrijk echt oud brood,
– de brander functioneert prima, neem als gast wel aanmaakblokjes mee,
– twee plastik wijnglaasjes (HEMA) maken het leven van een pelgrim een stuk aangenamer,
– de pelgrim heeft een vreemde, haast mytische aantrekkingskracht op vrouwen die de 70 ruimschoots zijn gepasseerd. Alles willen ze weten van zijn tocht en zijn motief. En hij vertelt het ze ook!

Conclusie
Dit stuk van Mark’s pelgrimage had veel in zich: regen, zon, saaie stukken, prachtige stukken, compacte dorpen en steden, (zeer) uitgestrekte velden en akkers. Maar vooral kameraadschap en vriendschap. Bedankt pelgrim!

Klimvrienden

Hervé had me verteld dat er in een dorpje vlakbij, op mijn route zelfs, een zwarte Madonna was. Hij had me ook een briefje gegeven met de naam van een meneer in Beaufort-en-Argonne, een dorpje 3 km van Halles-sous -les-Cotes waar de zwarte Madonna zou moeten zijn. In Beaufort probeer ik zoals meestal eerst even of de kerk open is. Een boer die met zijn melktank bezig is vraagt me of ik de kerk wil zien. Ik laat hem het briefje zien dat Hervé geschreven heeft. Hij knikt en verwijst me naar de straat om de hoek, het huis met het tuintje. Er blijken meerdere huizen met tuintjes te zijn, maar gelukkig is ook hier iemand op straat. Ik laat hem het briefje zien en de man zegt enigszins verbaasd “C’est moi”; Als ik hem uitleg dat ik langs Vierges Noires naar Montserrat loop nodigt hij me enthousiast uit voor een kop koffie en houdt een uitgebreid interview waarbij hij alles noteert. Ik van mijn kant stel ook vragen en kom te weten dat het kerkje van Halles-sous-les-Cotes gewijd is aan  La vierge Noir de Montserrat. Dat is ontstaan in de periode dat dit gebied net als Nederland en Belgie aan  Spanje toebehoorde. Monsieur Mayot vertelt nog trots dat de abt van het klooster vorig jaar het kerkje in Halles heeft bezocht. In die hele 400 jaar was dat nooit gebeurd, maar de abt kwam bedanken voor bijstand vanuit Halles tijdens de voor het klooster moeilijke periode in de 20ste eeuw. Monsieur  Mayot wil me ook wel even naar de kerk brengen, hij heeft de sleutel en het is niet zeker of hij open is.  Ik leg regel 3 uit, dat ik alles te voet doe, en we spreken af dat hij een half uurtje later komt om de kerk komt openen.

Binnen de kerk is een vrijwel identieke kopie van La Moreneta te zien, hij is alleen 5 cm kleiner dan de echte in Montserrat. Monsieur Mayot maakt een foto van mij, ik vermoed voor een artikel in zijn kerkblaadje. Ik maak er een van hem voor mijn blog.

Monsieur Mayot laat me alleen in de kerk achter. Ik zit nog even stil te kijken naar het beeld en vermoed dat ik in Montserrat niet zo ongestoord rustig het beeldje kan bekijken. Ik bedenk ook dat het het me toegevallen is dat Hervé, de tipgever, net langsreed en stopte toen ik daar bij Stenay langs de grote weg liep. Nogmaals dank Hervé.

Op  pinkstermaandag 24 mei 2010 vertrek ik met een geleende tomtom richting Esch sur Sure…dat was namelijk het adres wat ik van Mark en Francis kreeg het weekend voor de pinksteren. Had mijn rugzak goed in gepakt met het hoogst nodige…alhoewel het toch nog ongeveer 10-11 kilo bleek te zijn. Moest het tentje nog bij…De zon scheen en met mijn open cabrio voelde ik me toch wel een beetje stoer. Bij aankomst in Esch sur Sure heb ik eerst het kleine pitoriske stadje bekeken. Het was vol met motorrijders, die bleken een tocht te hebben. Op het terras trof ik Mark en Francis…die waren  toe aan een biertje, maar er bleek alleen maar koffie te zijn.. Daarna inderdaad gegoogeld met auto’s en daarna een goede maaltijd.

De volgende ochtend met elkaar  gestart met uit gebreide koffie en taart en daarna hebben we F uitgezwaaid op de brug.! En toen ging de gezamenlijke wandeling met M echt beginnen.. De zon scheen en we begonnen meteen met een prachtige route langs de rivier, met veel klimmen en dalen…Ik was niet echt getraind en  langzamerhand begon ik vooral dat dalen wel te voelen in mijn knieen…de wandelstok, die tevens ook een tentstok is van de tent van M, bleek erg behulpzaam.

Na ongeveer 22 kilometer bleek ons einddoel van de dag, een camping, helaas niet meer te bestaan. Een kleine teleurstelling, maar die kon ik wel incasseren…mijn benen en knieen begon ik wel echt te voelen, maar ja geen camping, is geen plek om te slapen. Na gespeur van M op de kaart zijn we verder gelopen…richting het bos. Uiteindelijk kwamen we aan op een heuvel, met daarbij een  prachtig uitzichtspunt en een hutje en…een houten picknicktafel!! Een geweldige plek om wild te kamperen!!  We troffen 2 stellen die met een camper ook op die plek stonden en die waren voorzien van alle gemakken….bleken ook bier in hun camper te hebben.

Gelukkig had ik een eerste maaltijd meegenomen en die smaakte ons met het bier heel erg goed. De tent op gezet en ik was wel klaar met mijn eerste wandeldag.

De tweede dag begon met prachtig weer en toch wel met wat pijn in de knieen…ai…de wandeling begon weer meteen met dalen en de wandelstok was onmisbaar! Onderaan het pad bleek ik mijn handdoek vergeten te zijn…wat dom. M maakte zich zorgen om mijn knie en die huppelde vriendelijk de berg op om mijn handdoek te gaan halen…waarvoor nogmaals mijn dank Mark! Onderweg werd ik door M ingewijd in de kracht van de waterfilter…wat een heerlijk warme kop thee opleverde!  Na 10 km waren we toe aan een uitgebreide lunch ( wandelen maakt moe en hongerig…waar heb ik dat eerder gehoord??).

Tijdens de lunch kwamenwe in gesprek met twee jonge Belgen, die wild hadden gecampeerd en mooie verhalen hadden over eerdere reizen en ervaringen. Ze hadden meteen nog een paar goede tips voor de route. Vervolgens in het dorpje boodschappen gedaan en zijn met een vergissing in de route richting een uitgebreid bosgebied gaan lopen. Tijdens de wandeling veel ervaringen en emotionele pijnmomenten met elkaar gedeeld…onze vrienschap gaat al een tijdje mee en het is bijzonder elkaar toch ook op die manier telkens weer te ontmoeten!!  Mijn knieen begonnen inmiddels weer erg op te spelen en M stelde voor om opnieuw wild te gaan camperen…op de plek waar ook de jongen Belgen hadden gestaan. Mooi kampvuur gemaakt, tentjes op gezet en eten gekookt. Langzamerhand werd de lucht erg donker en grauw en werden we overvallen door een enorme regen en onweersbui….ons terug getrokken in onze tentjes. Kon door onweer en regen niet slapen, de tent begon te lekken en er was een dier rondom te tent…voelde me ondertussen niet zo happy zal ik eerlijk bekennen….maar ook dit hoort er dus ook bij….de nacht was lang, nat en onrustig!!

Bij op staan regende het nog steeds..M had mij  ‘s avonds geprobeerd een sms te doen, zijn tent was beter droog gebleven. Alles nat ingepakt..in het pannetje was nog een beetje thee van de avond daarvoor en vervolgens gingen we verder op pad door het natte bos. Fysieke inspanning en natte omstandigheden leiden bij mij tot emotionele schommelingen… volgens mij is een pelgrimstocht in deze vorm dan ook een juist moment jezelf weer eens tegen te komen en ik kan vertellenen dat dit deze dag ook is gebeurd!  Het weer bleef nat, we moesten een snelweg oversteken, langs een drukke weg lopen en door weilanden, bosjes en omgevallen bomen klauwteren ( M was helemaal in zijn element!!). Als beloning was daar een B&B bij een schapenboer. Ik was redelijk brak..bij aankomst werd ik nog in mijn kuit gebeten door de hond van de eigenaren…leuk welkom…Gelukkig werd dit snel goed gemaakt doordaat het gelukkig met de beet mee viel en ik warm kon douchen en in bad kon!!! Na twee dagen geen douche is dat werkelijk een geschenk zal ik je vertellen!! De avond was  genoegelijk met het maken van een warme maaltijd in de keuken van de B&B, een wijntje en een kaartspel.

De vierde ochtend begon met ontbijt van de B&B. Alle spullen hadden we kunnen laten drogen en een schoon bed doet ook wonderen. De wandeling ging door weilanden, kleine dorpjes, glooiend landschap en veel natuurschoon. Veel gezelschap van buizerden en uiteindelijk van wilde zwijnen met jonkies!! Later bleken  deze te horen bij een prachtig langdgoed, waar we per ongeluk overheen zijn gelopen. Ons eindoel van de dag was de Abdij van Orval. Een prachtig klooster, met veel stilte en een prachtige tuin.

Bij aankomst konden we een mis bijwonen, wat ik erg mooi vond. Daarna, hoe kan het anders, op naar het abdij bier van Orval…die me erg goed smaakte. Ik begon aan het eind van de dag weer redelijk te strompelen…De nacht hebben we door gebracht in een kleine B&B. Heerlijk gegeten, bij een ouderwets echtpaar van de B&B.

De vijfde dag stond in het teken van het bezoeken van de Basiliek van Avioth. Een prachtige plek net over de grens met Frankrijk.

Dit was een bijzondere dag voor vooral M. In deze basiliek was ooit een zwarte madonna, die jaren geleden is overgeschilderd.

We hebben de tijd genomen om beide onze gedachten in de stilte te overpeizen en te ervaren…beide hebben we kaarsjes  gebrandt  om het licht in ons zelf en voor anderen aan te wakkeren…

We zijn verder gelopen naar de camping in Montmedy…wat tevens ook mijn einddoel was van de 5 dagen op lopen met M zijn pelgrimstocht. We hebben de tentjes op gezet en gegeten in een restaurantje in het stadje…wat wederom stijl naar beneden liep en knieen het zwaar te verduren hadden.

De volgende ochtend vroeg op gestaan. Koffie gedronken en afscheid genomen bij het station..M als kadootje een heel kleine Ganesh kado gedaan. In de hindoeistische wereld staat Ganesh o.a.voor een voorspoedige reis en de beschermgod van het reizen. Ik wil Mark bedanken voor de ervaring die ik samen met hem mocht beleven. Na 5 dagen lopen door drie landen en vele verschillende landschappen was mijn tocht ten einde en ben ik weer een ervaring rijker!!!

Toen ik aankwam in het Prümtal in de Eifel was het alsof het nooit koud was geweest. Mark zat op een zonnig terras te wachten en zijn zonnebril leek een deel van zijn gezicht te zijn geworden. Niets minder waar. Het was koud geweest in Duitsland. En, wat ik ook snel zou merken, het Prümtal is niet een gebied waar veel campings te vinden zijn.
Wij hebben twee keer in het vrije veld gekampeerd.

Steeds bij mooie beekjes en steeds sta ik versteld van het brandertje dat naast kookding ook een kampvuurtje kan zijn. Het is altijd gek, als je thuis aan het voorbereiden bent denk je steeds ‘dat doe ik wel’ maar al lopend wordt het lopen toch het allerbelangrijkste. Ik bedoel dat je er moe van wordt. En dorstig.

Van een klein plaatsje in de Eifel zijn we de grens overgegaan naar Luxemburg, net onder Vianden , de Ourthe over. Hopend op koffie , en het liefst een échte cappucino zonder slagroom kwamen we wel bedrogen uit: Op de grens kregen we bij een raar soort Duitse camping -je moest je eerst langs allemaal auto’s en oud ijzer en series honden een weg zoeken naar de eigenaar- die gelukkig wel drank maar geen eten en ook geen koffie had. Terwijl wij zwijgend, want moe, ons drankje nuttigde, kwamen er mannen in blauwe overalls en met oliehanden vertellen hoe erg het was gesteld met de crisis in Europa, buitenlanders, oplichters van Grieken…We werden steeds stiller. We werden gewaarschuwd voor de Luxemburgers, bedankten voor het sap en gingen de grens over.

Die avond werd het laat voor we bij een camping kwamen. Het Ourtal is ongeveer 500 meter hoog en we stegen steeds rond de 200 , 300 meter , daalden daarna en stegen weer.

Lot van de wandelaar. Het is wonderlijk wat het vooruitzicht van een douche bij een mens -mij dan- te weeg kan brengen. We kwamen rond  negen uur avonds aan in het Sûredal -na een vorstelijke maaltijd in een 4 sterren restaurant, want door vrij kamperen spaar je geld uit- op een camping die in mijn ogen zó luxe was -er kwam een bákker ‘s ochtends met broodjes!- dat ik het me zal blijven herinneren als een paradijs.

Het 4 sterren restaurant, helaas geen fotoos van de superdeluxe campng

Marks’ ritme is ook thuis een beetje afwijkend van dat van mij: hij begint iets later en eindigt ook later. Maar ik zie de zin er hier wel van in: in oorden waar een slaapplaats niet duidelijk is, kan je beter eten voordat je je tent opzet. De dagen worden gevuld met lopen. Eten is verschrikkelijk belangrijk. En de slaapplaats.

Lopend door Luxemburg, Pinksterzondag, stralend weer, heet, naderden we een klein dorpje. Vanaf de heuvel aan de overkant leek het een jaarmarkt. ‘Leuk!” want daar is koffie, iets te eten misschien, …vol verwachting liepen we verder. Een marionettenfestival!!!!!!

Overal poppen en mensen met poppen, een worstenkraam , ja bitte, een tent met een Frans retrobandje met Jacque Brell muziek…het was een groot kado. Ik hoop dat Mark hier de foto wil plaatsen van de mooiste meest ontroerende draaimolen die ik ooit heb gezien.

Een draak die talkpoeder spuit, een olifant die water spuit, een verbergkooi en alles in elkaar geknutseld als in, zeg maar de film Amelie. Er stonden veel kinderen te wachten. De drie draaimolenmensen speelden een geweldige rol, brachten kinderen persoonlijk naar hun plaatsen, en stelden alle kinderen op hun plaats voor aan het publiek…
Het was nog maar een paar uur lopen toen we in Esch-sur-Sûre Gerda op een terras aantroffen.

Na ingewikkelde manoeuvres met auto’s zijn we met zijn drieën eens goed gaan eten en o wat is friet dan toch lekker!!!!!!!!

Francis. Meegelopen van 20 tot en met 23 mei.

We treffen elkaar in Rheinbach eind van de dag in een koffietentje, slapen en eten daar en lopen de volgende dag van Rheinbach naar Kreuzberg bei Altenahr. Voor Georg een bijzonder pelgrimsdoel, aangezien zijn naam daar vandaan komt. Een voorvader van joodse komaf heeft zich in een kapelletje op de Kreuzberg tot katholiek laten dopen, waarschijnlijk om economische redenen.

Kaffee mit Kuchen beim Bauer

De wandeling is aangenaam langs een beekje, met versnaperingen en een groep zingende pelgrims onderweg.

De kapel blijkt een heel charmant kerkje te zijn naast de burcht op de Kreuzberg. Het kerkje is nog open ook. Als half katholiek herinner ik Georg aan de mogelijkheid een kaarsje op te steken voor zijn familie.

We lopen verder naar Altenahr, bestellen een taxi bij taxibedrijf Kreuzberg om de auto op te halen in Rheinbach. Daarna maken we een tour langs Weingut Kreuzberg in Dernau, de riesling en blaue spatburgunder zijn lekker, de Cuve Georg Kreuzberg ook, maar die is wel heel prijzig.

We bezoeken ook nog het rijke en overdadige kuuroord Bad Neuenahr, de badplaats die is begonnen met een vinding van Georg Kreuzberg in de 19e eeuw. De voorvader van mijn vriend Georg zag mussen doodvallen of druiven slecht groeien en vond bijzonder water. We drinken het vieze maar gezonde water en beeindigen onze dag met weizen en Kohlrollade in de jeugdherberg van Altenahr.

Wie de Bever een luxe winkel vindt moet eens gaan kijken bij globetrotter in Keulen.

Aangezien ik als oude man niet meer zo goed op een dun schuimrubber matje slaap heb ik een lichtgewicht luxe matrasje gekocht bij deze luxe winkel. Helaas ging de shop net dicht toen ik mijn matje uitgezocht had en heb ik niet verder kunnenkijken wat ze allemaal hebben.

globetrotter from 3th floor

globetrotter elevator view

Ik had ingetekend voor 8 mei om een dag met studievriend Mark op te lopen tijdens zijn pelgrimage. Toen ik die datum doorgaf wist ik niet dat hij jarig zou zijn. Mark drukte mij op mijn hart niets voor zijn verjaardag mee te nemen want dat moest hij dan weer meesjouwen. Hier had ik wel begrip voor. Ik heb me bezonnen hoe ik toch een feestelijk tintje aan de dag kon geven. Met een rugzak boven de 20 kg heb ik me naar Kevelaer begeven. We troffen elkaar bij de kaarsenkapel waar een bijzonder Mariaprentje te zien is met heel veel goud en zilver erom heen. Het was een soort mini-lourdes met processie-taferelen. Na een fotootje van Mark voor het prentje te hebben gemaakt gingen we op zoek naar een Kaffee mit Kuchen om Mark zijn verjaardag te bekrachtigen.

 Na wat blikken op de kaart en met een globaal plan gingen we op weg. Ik heb Mark in het begin van de wandeling kennis laten maken met het geocachen. Dat is schatzoeken met een GPS. In Kevelaer lagen er wel een aantal en wij hebben er eentje gevonden in een “Klostergarten” Daarna pakten we de pelgrimsroute op en al snel raakten we vrolijk aan de klets. Evenzo vrolijk en snel raakten we de route kwijt. Dat is natuurlijk niet de bedoeling bij een pelgrimsroute. We vonden de route terug en bleven wat beter bij de les. We vonden voor de lunch een mooi picknickbankje. Met mijn benzinebrandertje hebben we een soepje en koffie klaar gemaakt.

Één van mijn voorbereidingen vandaag was het meenemen van kaarten die horen bij het programma van “De Wandeling” van de KRO. Hier staan dan statements ter overdenking op waar je het dan tijdens het wandelen over kunt hebben. Mark en ik hebben met de nodige diepgang wat pelgrimszaken kunnen bespreken. Ik vond het mooi te zien hoe we met z’n tweeën al wandelend allerlei dingen bespraken waar je anders niet zo snel aan toekomt.

De dag vlotte zo erg snel en we kwamen dan ook op een moment dat het tijd werd een plekje voor de nacht op te zoeken. Dit werd na 22 km. een erg idyllisch wildkampeerplekje aan de Kleine Niers met rondstruinende beverratten. Toen kwamen, tot grote verrassing van Mark, de verjaardagsbiertjes uit de rugzak. Met een Leffe Blond hebben we nog een keer zijn verjaardag bezegeld. Vervolgens had ik een Spaghetti Bolognese met diverse kruiden uit eigen tuin en een witlofsalade uit eigen tuin in petto. Mark heeft zich met zijn houtbrandertje gericht op het al dente krijgen van de spaghetti en ik deed met de benzinebrander de rest.

Ik heb Mark nog wat vislessen gegeven voor het forellen vangen verderop in de route.

Voldaan zochten we daarna de beschutting op van de Sparktent voor een heerlijke natuurnachtrust. De volgende ochtend scheen een stralende zon die ons aanmoedigde eruit te komen. Na een gebakken eitje en nog een dierenkaart ter overdenking namen we afscheid van ons mooie kampeerplekje.

We hebben nog zo’n 8 km. gelopen naar een plaatsje waar ik met een trein terug kon naar Kevelaer. Voordat ik dat deed hadden we nog een heerlijke Kaffee met Kuchen in een pastorie die geopend was ter gelegenheid van een braderie. Mark werd daar als een echte pelgrim in de watten gelegd en kreeg heus bubbeltjeswater in zijn bidon. Hij moest moeite doen om niet allerlei lekkere Kuchen in zijn rugzak te krijgen. Ik heb aan wat mensen nog uitgelegd wat dat geocachen nou precies is en toen werd het, eigenlijk te snel, weer tijd om allebei onze eigen weg te vervolgen.
Mark ontzettend bedankt voor deze leuke en boeiende wandeling! Ik wens je een hele goede verdere wandeling toe.

Morgen ben je jarig, 1 dag voor moederdag, waarop je bent geboren! We wensen je een fijne wandeldag toe, hopelijk met wat beter weer. Want je treft het niet met die regen en koude.
Leuk al wat van je belevenissen te lezen.
groetjes en liefs van je ouders

Jarig, je bent jarig!!!!!!!!!

Veel liefs, het was leuk voor je te zingen vanochtend, iedereen wenst je het allerbeste en vooral mooi weer!!!!!

Van Francis,

in opdracht van: Siebe , Jaap, Ceciel, Marij, Henk en Dorine