Terwijl mijn jongste zoon zich aan de grenzen van fort Europa inzet om vluchtelingen te ondersteunen loop ik langs en net over de grenzen van Nederland. Daar heb je van die vergeten stukjes land die in t ene land liggen maar er toch niet helemaal bij horen omdat n kanaal of snelweg de verbinding bemoeilijkt terwijl de verbinding met t andere land ook niet optimaal is omdat de Gemeinde of Kreiz ambt er geen belang bij heeft deze medeburgers te verzorgen. Ik fantaseer dan, mede gevoed door de rommelige erven en huizen, dat hier de mensen terecht komen die er toch al niet helemaal bij horen in onze maatschappij.

Wie er wel of niet bijhoort wordt sowieso door grote lotsbeschikkingen bepaald volgens n Belgische meneer die in Nederlands Limburg woont en vanuit zijn auto een gesprek aanknoopt. Hij werkte vroeger bij n organisatie die zich inzet om lichamen en identiteit van gesneuvelde soldaten uit de beide wereldoorlogen te vinden. Polen kreeg n stuk erbij en er ging n stuk af en plots hoorden sommigen er meer en anderen er minder bij.  Net als nu in Oekraïne of n aantal jaar terug in Joegoslavië. In Polen is trouwens ook n Zwarte Madonna, in Czestochowa. Daar gingen de mensen uit Petersburg vroeger ook naar toe op bedevaart.

‘Het zijn trouwens nu ook geen makkelijke tijden. Als ge in Sittard of Geleen iemand op straat iets vraagt reageren ze zo van ‘Moet ge iets van me?’ Assertiviteit doorgeslagen naar agressiviteit. Binnen eigen kring verwend en naar buitenstaanders  agressief. Ik zie t ook bij m’n kleinkinderen. Ze bepalen zelf wanneer ze de auto van hun papa mogen lenen. Dat had ik bij mijn vader niet hoeven proberen. Een hele harde man, mijnwerker. Ik heb me wel afgevraagd hoe hij zo hard geworden is. Zonder vader opgroeien omdat je vader niet teruggekeerd is uit de grote oorlog. Waarschijnlijk daarom. Ik heb ook mooie hetinneringen uit die tijd. Mijn vader had n groentezaakje naast zijn werk in de mijnen. Daar hielp ik dan als twaalf-jarige en dan kwamen de Italiaanse collega’s die mijn vader Marechal noemden, wat het betekende weet ik niet maar wel dat t kameraadschap was. En Ik werd figlio di Marechal genoemd. Ik ga ze nu zien, de mensen uit die tijd, bij n reünie in Eisden. Da’s toch thuiskomen.’

Een dag later spreek ik een zoon van n Italiaanse  mijnwerker, Toto heet hij, van Salvatore. Hij voelt zich thuis in België. Volgens hem hebben de Italianen en de Belgen de zelfde cultuur. ‘De zelfde kerk, dopen communie, eten , drinken, biechten. Voor de moslims nu is het veel moeilijker. Vooral de meisjes mogen niks van hun ouders. Zelf was ik vrij en ik ben ook met n Belgische getrouwd.’

Hij voelt zich meer thuis in Belgisch Limburg dan ik in ons Hollands Limburg, terwijl ik er toch ook geboren ben. Import ouders van dichter bij als Italie, maar ja, niet dezelfde kerk, geen communie en zeker geen biechten en niet met n Limburgse getrouwd. Het klinkt weliswaar bekend als ik onder Roermond de jonge mannen in de kroeg weer ‘plat’ hoor ‘kalle’. Maar n thuis gevoel geeft t toch niet. Ik was dan ook altijd unne Hollenjer, dus niet echt een van hen. Misschien dat ik daarom een thuisgevoel krijg als ik reis. Juist als je als vreemdeling verwelkomd wordt.

Op de brug tussen Nederlands en Belgisch Limburg staat de tekst: ‘Twee Limburgen, een volk’. Ik geloof ook dat ze meer met elkaar gemeen hebben dan met de Groningers of Brabanders (waar mijn ouders vandaan komen), laat staan Amsterdammers of Rotterdammers. Voor een aantal Nederlands Limburgers hadden ze beter bij Belgie gehoord of zelfs bij Duitsland. Of Belgisch Limburg bij Nederland. Maar dan hadden andere mensen zich weer minder thuis gevoeld in eigen land.

Bij de eerste koffie stop in Belgie ontmoet ik Naoufel en Dikra, nog geen 10 jaar oud en vol met vragen. Wat er allemaal in mijn rugzak zit, of ik de hele wereld rondreis, of ik dan geen auto heb? Ze vertellen van hun nieuwe huis hier in de straat en van de grote reis naar Marokko die wel drie dagen duurde. Twee dagen zegt mama en ze hebben ook nog in Den Bosch gewoond. Naoufel wijst me nog even de weg naar de winkels. Ik weet niet wat ik deze mooie kinderen toe moet wensen als t gaat over je thuis voelen. Dat ze met n (Belgisch) Limburgse (mogen) trouwen? Dat ze zich thuis gaan voelen in Nederland, Belgie, Limburg? Dat ze zich verbinden met hun Marokkaanse wortels of juist niet?

Of dat ze later de hele wereld rond gaan reizen met eigen auto of rugzak.

Het is niet voor t eerst dat ik bij een lange pelgrimage door kou en winterneerslag te lopen heb. Maar dit keer is t wel erg bar en boos. Als pelgrim heb je t te nemen zoals het is en misschien juist daardoor word ik extra blij en dankbaar voor de kleine en grote dingen van het pad.

Dat t niet gaat regenen terwijl ik mijn brander stook voor een soep of thee.

Dat t enige café open is.

Dat er n bankje staat en de zon even doorbreekt.

Dat ik mag douchen en uitrusten in de keuken bij een bevriende collega, ook al is hij zelf niet thuis.

Dat een jongeman uit Syrië in is voor een goed gesprek over de belangrijke dingen van het leven, inclusief de dingen van de ziel.

Dat de religieuze boekhandel van Emmerich n keur aan wandelkaarten heeft om uit te kiezen zodat ik niet op telefoon (en als ie leeg is kompas) ben aangewezen om de prettige wandelwegen te vinden.

Dat de asperge boerin me uitnodigt om even bij haar in de keuken uit te rusten met een kopje cappuccino(van dat oplosspul met melk kakao en suiker en dat ik toch n dankbaar gevoel hou).

Dat ik na 10-en s’avonds in Kleef bel met Pieter van Huis te Cleef, en dat ie n beetje moppert dat ik zo laat bel, dat ie vol zit en al meedenkend bij de optie jeugdherberg zegt ; ‘Dat is geen optie, dat is nog 5 km en de berg op, ik maak wel een bedje voor je klaar’.

Dat mijn lief meeleeft met het lopen in de regen en me mijn andere bergschoenen, schone kleren en betere regenkleding komt brengen.

Dat we dan samen eten en slapen bij t veerhuis van tante Jet.

Dat mensen me n mooie tocht wensen via dit gekke apparaat waarvan de batterij af en toe leeg raakt.

Dat mensen die ik tegenkom verhalen met me delen.

Dat de buizerd regelmatig roept en voor me uit vliegt.

Soms schijnt de zon

Regen bij Kleef

😉

Nat hout geeft veel rook

50 worden is een mijlpaal. Dat moet gevierd. In mijn geval met wandelen.
Een kleine maand mag ik van mezelf struinen over paden en wegen. Als dan ook nog vrienden en familie op bezoek komen tijdens de wandeling is het helemaal mooi.
Mijn eerste dag is fijn, met zon, grote en kleine vogels om me heen, een lichte rugzak, n avondmaal in goed gezelschap, waaronder mijn eigen lief die me een gedeelte van m’n uitrusting heeft nagebracht.
Aan t eind van de middag komt n groepje kinderen van n jaar of 8 op me toegelopen. Een dapper meisje vraagt of ik een vos ben. Zij is bezig met een soort speurtocht. Onbedoeld herinnert ze mij aan mijn eerste lange pelgrimstocht naar Assisi. Ik heb toen vaak de vos gezien. En naarmate de tocht vorderde liet de vos zich steeds langer zien tot vos en ik rustig op een meter of 5 bij elkaar zaten.
Ik heb de kinderen geantwoord dat ik inderdaad een vos ben en ze succes gewenst met de zoektocht naar hun vos.

Ik loop weer, een paar dagen, naar de OL Vrouwe van de besloten tuin, Warfhuizen

Toen ik mijn tocht langs Zwarte Madonna’s liep had ik regelmatig wandelgasten die een stuk met me meeliepen. Zo werd ik gastheer op mijn eigen pelgrimstocht. Gastheerschap schept verplichtingen. Je probeert het je gasten naar de zin te maken, ze te verzorgen, oplettend te zijn voor hun behoeftes. Het is echter anders dan gasten thuis ontvangen of bij een vakantiehuis. Het betreft een tocht, en wel een pelgrimstocht. De gasten moeten zelf lopen, hun rugzak sjouwen, het slechte weer en hun blaren verdragen. Dat is toch anders dan op de bank bij een glaasje wijn en een kaasje een goed gesprek voeren. Nu is het zo dat het gastheerschap voor het goede gesprek makkelijker is als je loopt, zeker als je uren achter elkaar loopt. Dan kan en mag het ook eens een flinke tijd stil zijn. Dan kan een ontmoeting met het landschap aanleiding zijn voor een onverwachte verdieping in het gesprek. Voor het overige is gastheer zijn tijdens een tocht moeilijker. Je hebt niet in de hand wanneer de restaurantjes en cafe’s zich aandienen. Je weet niet zeker of het pad wel mooi zal zijn en hoe lang en zwaar het nog lopen is voordat zich een geschikte gelegenheid om te slapen voordoet. Daarbij ben je als pelgrimloper zelf inmiddels al weken onderweg en voel je niet meer makkelijk aan wanneer het tijd is pauze te houden of even wat langzamer aan te doen. Ik ben er zeker van dat ik als gastheer ten opzichte van mijn gasten regelmatig tekort geschoten ben in voorkomendheid op dat vlak en heb de afgelopen dagen een paar mooie lessen mogen ontvangen in gastheerschap van twee vrienden die op weg naar Montserrat bij mij te gast waren. Jaap met wie ik de Zwarte Madonna van Vassieviere bezocht en Erik met wie ik Rocamadour bereikte namen me mee uit schaatsen, hier vlakbij in de buurt bij de Belterwiede, Blokzijl, Dwarsgracht en Giethoorn. Jaap schaatst wekelijks in Thialf en jaarlijks op de Weissensee en legt dan grote afstanden af. Nu namen hij en zijn schaatsmaatje Geert mij mee op sleeptouw. Tussen de rietkragen van de Wieden schaatsten ons vele schaatsers tegemoet. We bleken in de vijf merentocht beland en Jaap en Geert besloten dat we beter konden keren en met de stroom mee konden rijden. We zouden wel zien hoe ver ik mee kon komen. Mijn schaatstechniek is zo slecht dat beide heren makkelijk twee keer zo snel schaatsen konden. Toch schaatsten ze kameraadschappelijk met me op. Jaap en Geert gaven les in schaatstechniek, volgden mijn tempo, kochten me een stempelkaart, hielden solidair pauze terwijl ze nog niet moe waren, zetten me op de been als ik weer eens gevallen was en moedigden me aan toen ik steeds schever op de schaatsen begon te staan. Ik heb de vijfmerentocht voltooid. Dank heren, voor dit staaltje fijn gastheerschap van de tocht. Toen Erik me vroeg of ik zin had om mee te gaan met een tocht zei ik dan ook meteen ja. Ik had de smaak te pakken gekregen. Erik kan van huis uit in Giethoorn opstappen. Hij is Fries, heeft meerdere malen de 11 merentocht geschaatst, en kan dus ook schaatsen. We schaatsten met een groter gezelschap waaronder zijn lief Pietrix en Mees (zoon van). Mees is een prewttig eigenwijze jongen die ik ook in Rocamadour heb mogen ontmoeten. Na ruim twintig kilometer schaatsen over grachten en meren ging het gezelschap bij Dwarsgracht uit elkaar; het grootste gedeelte van het gezelschap ging terug naar Giethoorn. Erik, Mees en Tim gingen nog even naar Blokzijl en ‘we nemen Mark mee’ zoals Erik zei. Dat is gebeurd. Erik heeft me voor me uit geschaatst, me uit de wind gezet, gewacht, gekletst, gevraagd hoe het ging, gedaan alsof het nog best ging en gezorgd dat ik uiteindelijk samen met hem thuis kwam. Mees en Tim namen het af en toe over van Erik en schaatsten dan weer vooruit om het gastheerschap weer aan Erik te laten. Ik moest ondertussen ook af en toe denken aan de paar dagen dat Erik met mij meeliep op weg naar Rocamadour. Hij droeg toen dezelfde schoudertas als nu tijdens het schaatsen, en hij liep op gewone herenschoenen, niet geschikt om langer dan twee uur op te lopen, en zeker niet geschikt voor stenen bergpaadjes. Net als bij mij op mijn noren zal het op het eind wel zeer hebben gedaan aan de voeten, maar in mijn herinnering was ik lang niet zo’n zorgzame gastheer als Erik nu.

De baan wordt geveegd bij de Belterwiede

Bij Erik op sleeptouw, , tegen de wind in,

met dezelfde tas als toen hij anderhalf jaar terug met mij meeliep

op weg naar Dwarsgracht

Erik en Pietrix, snert en boterhammen

bij de koek en zopie van de Otterskooi

toen waren we bij punt 21 , ongeveer 25 km onderweg

Met Tim en Mees naar Blokzijl

recht op de schaatsen staan lukt niet meer

bijna bij Erik thuis

maandag mediation, dinsdag training coachend leiding geven, woensdag training crisiscommunicatie, donderdag versnellingsdag onderwijsvernieuwing presentatie en advies, vrijdag mission possible, zaterdag Landelijke Dag Stichting Stiefgezinnen; dagvoorzitter en workshopgever.  Een hele week denkwerk, voelwerk, communicatiewerk en thuis ook nog beeldschermwerk. Verhalen van mensen zitten nog voor in mijn geheugen, zoals van gisteren; de ouders / stiefouders en hun kinderen, maar ook van eerder in de week. Zondagochtend uitslapen is niet genoeg. Ergens bij Diever ga ik wandelen, bos en hei. Ik probeer de oorsprong te vinden van een beekje, de oude Dolderse Aa. Ik hoor een uil roepen, een paar reeën springen/rennen weg, platsj door het beekje dat nog nauwelijks beekje is. Langzaam wordt het rustiger, stiller in mij.

Ik denk, ik zelf, mijn ziel, hoe ik me van binnen voel, is langzamer dan de wereld van me vraagt. Aan de buitenkant kom ik goed mee, functioneer ik naar behoren of uitstekend. Van binnen ben ik langzamer. Ik vermoed dat ik niet de enige ben die van binnen langzamer is dan deze wereld.

Ik ben blij met mijn wandelbenen, -voeten, -schoenen. Ik loop. Ik ontlaad, ik laad op. Binnen een paar uur voelt t alsof ik alweer op weg ben. Met t juiste tempo, niet te snel, niet te langzaam. Er komt weer ruimte in mij voor een een komende werkweek, voor nieuwe mensen die ik ga ontmoeten, zelfs voor een zondagavond blogje op markloopt.

Toen mij lief voor haar werk naar Brugge ging wilde ik graag mee. Brugge stond in het lijstje met Zwarte Madonna’s dat ik voor vorig jaar gemaakt had. Brugge is een stadje met veel prachtige oude panden zoals deze:

Verder stikt het er van de toeristen maar als je buiten de toeristische paden gaat (op weg naar de Zwarte Vrouwe van Brugge) vind je ook stille plekjes.

Mijn lief kwam echter niet om toeristische plaatjes te schieten. Zij wilde Vlaamse Primitieven in het echt zien. Dat zijn geen hooligans van Club Brugge of aanhangers vann het Vlaams blok. De Vlaamse Primitieven is een stroming in de schilderkunst. Ze wordt wel als het begin van de (Noordelijke) Renaissance gezien, maar ook als het prachtige slotstuk van de middeleeuwen. De thematiek is grotendeels religieus;

Al deze werken zijn te zien in het Groeningemuseum in Brugge.

Een van de mooiste werken is die van Rogier Van der Weyden waarin apostel Lucas een tekening maakt van Maria met kind.

In de middeleeuwse verhalen is de kennis hoe Maria er uit zou hebben gezien terug te voeren op tekeningen, schilderijen of beeldhouwwerken van de hand van Lucas. Ook sommige Zwarte Madonna beeldjes worden in de overlevering direct aan Lucas toegeschreven.

Op weg naar de Zwarte Madonna zagen we deze nog:

Dit beeldje was te zien op een van de fraaie plekjes in Brugge

Onze Lieve Vrouwe van Regula. Naar een Spaanse beeltenis Moeder Gods.

Wat opvalt is het donkere gelaat van de Moeder en het lichte bijna witte gelaat van het kind.

Voor mijn werk moet ik regelmatig in het centrum van ‘s Hertogenbosch zijn. Meestal spoed ik me na een lange dag snel naar de trein, maar laatst was ik rond het middaguur al klaar met mijn klus en wandelde ik naar de St Jan. Om In de kathedraal is in een kapel de Zoete Lieve Vrouw van Den Bosch te vinden.

Een enorme bloemenpracht en heel veel kaarsen aan haar voeten. Het beeld is in de 13e eeuw gemaakt en werd vanaf de late middeleeuwen vereerd in Den Bosch. Na verovering van de stad door de protestanten wordt ze naar Brussel gebracht waar ze meer dan tweehonderd jaar blijft. Inmiddels is ze alweer 150 jaar terug in Den Bosch. Ik loop verder de kathedraal door om te kijken naar beelden van andere heiligen en in de hoop een onbekend Zwart Madonnabeeld te treffen.

Achter een hek staat dit beeld van Sint Barbara met een enorm zwaard in haar ene hand en een toren in haar andere.

Daar achter op een meter op vijf/zes achter het hek zie ik een donker beeld, het lijkt een Pietà.

Ik vraag de dames van de informatie wat ze weten over de Pietà, maar ze zeggen niets te weten van een Pietà in de Kathedraal. Een van hen loopt mee, ziet het beeld en meent er ook een Pietà in te zien. Ze vertelt dat dit deel van de kerk door verbouwingen lange tijd uit het zicht was en bovendien bevindt ze zich in een gesloten gedeelte. De sleutelhouder wordt erbij gehaald. Van dichtbij is er geen twijfel meer, een donkerbruine houtgesneden Pietà. Ik maak in het halfdonker een foto met mijn telefoon. Even later blijkt er toch nog iemand rond te lopen die wel degelijk wist van deze Pietà. Hij vertelt dat het beeld in de 16e eeuw gemaakt is en uit welk hout het is gesneden, maar dat ben ik al weer vergeten.

Notre Dame de Rocamadour, 24 juli 2010, oeroud lijkt dit beeld, alsof al die smeekbedes door de eeuwen heen haar gezicht hebben doen verweren

tussen Puylaroque en La Magdelaine, 27 juli 2010

Clay statue made by Alban the Sage, inspired by neolithic female images, 29 juli 2010

Zeker geen Zwarte Madonna, maar let op de wereldbol en de slang waarop zij staat, Toulouse 31 juli 2010

Notre Dame de la Daurade, Toulouse, 31 juli 2010, in de kerk wordt verteld dat dit de oudste Maria-vereringsplek van Frankrijk is. Concurrentie komt van plaatsen als Chartres en Rocamadour waar, net als hier de Madonna de plaats ingenomen heeft van pré-Christelijke voorgangsters. Daurade is een soort vis maar kan ook wijzen op goud. De Vrouwe heeft een wisselende garderobe die wordt verzorgd door bekende modeontwerpers. Mijn smaak is het niet.

Notre Dame de la Taur, 2 augustus 2010, de Madonna van de stier. In de verhalen over de Zwarte Madonna’s speelt de stier vaak een rol bij het terugvinden van  verloren of verborgen Madonna’s. Zij heet niet zo oud te zijn als haar stadgenoot en wisselt ook minder vaak van garderobe maar ze heeft een veel mooiere kerk om zich heen.

Montségur, 10 augustus 2010, vergeefs aangeklopt, ik ga het deze zomer nog eens proberen.

Ax-les-Thermes, 14 augustus 2010, weer die wereldbol met slang.

Diverse vrouwelijke heiligen in het kerkje van St Martin tussen het gebergte van Carlit en Dorres, 17 augustus 2010.

Notre Dame de la Cerdagne, Mare de Déu de la Sacristia, Patroness of Puigcerda, Mare de Déu de la Llet (Mother of God of the Milk), 18 augustus 2010, zij draagt vele namen en zou oorspronkelijk uit Hix komen 8 km verderop, maar aan de andere (Franse) kant van de grens.

Notre Dame d’Err, 18 augustus 2010, wordt nadrukkelijk een Zwarte Madonna genoemd. In deze regio lijkt dat een eretitel voor een belangrijk en veel vereerd Mariabeeld. Het is een oud beeldje, wellicht wat ongelukkig gerestaureerd, ze huist in een kerk naast de kerk:

Nog zo’n mooi kerkje; Santuaire de Belloch, wat mooie plek betekent. Hier huisde de Notre Dame de Belloch, hoog op mijn lijstje van te bezichtigen Zwarte Madonna’s.

Een onverwachte Zwarte Madonna in de Santuaire de Belloch, 19 augustus 2010.

Copie van Notre Dame de Belloch, in de kerk in Dorres, 19 augustus 2010.

Geen Zwarte Madonna, wel volop in de aandacht van twee mannen, vader en zoon. Zij konden de camera van hun mobieltje niet bedienen, dat mocht ik voor ze doen. Ik begreep dat deze Vrouwe was verschenen aan zieke vrouw/moeder en daarmee genezing of verzachting bracht.

Notre Dame de Belloch, Dorres, 19 augustus 2010. Prachtig beeldje met een wonderlijk grote hand. Beperkte bezichtigingsmogelijkheden. Wachten dus, of terugkomen. Lastig als je te voet gaat, maar heel erg de moeite waard.

En deze stond daar ook nog in de zijkapel van Notre Dame de Belloch.

Notre Dame de Font Romeu, 19 augustus 2010, net als Notre Dame de Vassiviere wordt deze Madonna aan het begin van de zomer naar haar verblijf wat hoger in de bergen gebracht en aan het eind van de zomer weer in processie naar beneden gebracht.

Mare de Déu de Núria, 21 aug 2010. Zij wordt de koningin van de Pyreneën genoemd en is te bezoeken in een prachtige vallei hoog in de bergen. Dankzij het tandradbaantje wordt zij ontzettend goed bezocht en tot op de dag van vandaag wordt zij aangeroepen om gezonde zwangerschappen te bewerkstelligen.

Mare de Déu de Montgrony, 22 augustus 2010. Een andere mooie ‘bruine’ Zwarte Madonna op een afgelegen plek in de bergen. Niet zo afgelegen dat er geen mensen komen, aan de kaarsen te zien wordt ze goed bezocht.

Ze huist daarbij ook wel op een hele mooie plek.

Zicht vanaf het terras van het hotel bij de Mare de Déu de Montgrony.

Santuari de la Mare de Déu de Montserrat, 28 augustus 2010.

Zondagsmis in het Santuari de la Mare de Déu de Montserrat, 28 augustus 2010.

Mare de Déu de Montserrat, 28 augustus 2011.

en in het museum van Montserrat:

en nog oudere vrouwelijke vereringsfiguurtjes:

en ja

Mare de Déu de Montserrat, 29 augustus 2010.

Notre Dame des Miracles de Orleans, 18 juni 2010, een druk bezochte Vierge Noir

Notre Dame de Cléry in Cléry-Saint-André, 19 juni 2010, houten beeld uit de 17e eeuw Het verhaal gaat dat het oorspronkelijke Zwarte Madonna beeld rond 1280 was gevonden doordat een os bij het ploegen niet meer van zijn plaats week.

Decize (Nievre), 28 juni 2010, the crypt of Church of St. Are, N-D de Sous-Terre, 16 C.Tenminste dat lees je dan in de boeken en op internet, in werkelijkheid is er niets te zien en weet ook de lokale geestelijke van niks. Maar wel bijna in het land van de Auvergni.

Zwarte Madonna in Moulins, 30 juni 2010, maar niet de Zwarte Madonna van Moulins.

Er zouden minstens drie Zwarte Madonna’s zijn in Moulins, deze staat in het museum.

ook niet Zwart, maar net als die andere wel zo’n typische naieve Madonna met kind die je in de Auvergne veel tegenkomt

De beroemde Notre Dame de Moulins, 30 juni 2010, in een afgesloten ruimte tegenover de beroemde triptiek van Moulins, alleen te bezichtigen onder begeleiding, fotograferen verboden, kaarsje opsteken kan daar niet.

Vierge Noir de Cusset, 3 juli 2010, bijna vergeten in een bijstadje van Vichy, voor het eerst heel alleen alle tijd bij een Auvergne Vierge, gezicht is origineel en ooit van de hugenoten gered door een bakkersdochter.

Notre Dame des Malades, Vichy, 3 juli 2010, in de kerk van St Blaise, origineel hoofd op nieuw beeld, geen kind, zij heeft de handen vrij voor het genezen van de zieken.

Vierge des Croisades, Thuret, 4 juli 2010, in het zeer druk bezochte magisch bedevaartkerkje van het gehucht Thuret, de meeste pelgrims zien haar niet staan, veel aandacht voor de lokale heilige St Bénilde en voor een Vierge de Lourdes.

Notre Dame du Marthuret de Riom, 5 juli 2010

Vierge Noir de Marsat, 5 juli 2010, achter een ijzeren hek beveiligd, ze is prachtig in zwart en goud

Notre Dame du Vignal, Gerzat, 4 juli 2010, kleine replica met heel veel goud eromheen

Notre Dame du Port, Clermont Ferrand, 5 juli, in de crypte van de prachtige Notre Dame du Port

Notre Dame de la Bonne Mort, Clermont Ferrand, 6 juli 2010, te zien in de grote kathedraal, verboden te fotograferen, ze lijkt nogal op de Vierge Noir van Marsat

Clermont Ferrand, Musé d’Art Roger-Quillot, 7 juli 2010

Vierge Noir de Royat, 8 juli 2010, onbekende Vierge Noir die je vindt door gewoon de kerk even binnen te wandelen

Royat, Vierge, 8 juli 2010, in dezelfde kerk

Royat Vierge, 8 juli 2010, en nog één

Source d’Orcival pres d’Orcival, 9 juli 2010, bij de bron op de heuvel, uitkijkend op de kerk van Notre Dame d’Orcival

Notre Dame d’Orcival, 9 juli 2010, met de fameuse quote van Begg “……I asked the propietress of the souvenir shop opposite the church why she is called black. The answer, in a tone which brooked no further cross-examination, was ‘Because she is.'”

Vierge de St Floret, 10 juli 2010, in een kapelletje op de oude brug

La Vierge Noir a l’enfant de Francis Fabrion, 10 juli 2010, in het kerkje van Tourzel-Ronzieres waar de deuren openstonden en een prachtige hinkelbaan op de kerkvloer me naar binnen lokte

Notre Dame de Ronzières, 10 juli 2010, was ooit zwart maar is opnieuw gekleurd, ze lag eigenlijk niet op de route maar ik heb er een dagtocht aan besteed terwijl ik wachtte op een pelgrimsgast

Notre Dame du Mont Cornador a St Nectaire, 11 juli 2010, wordt in de Auvergne ook beschouwd als een zwarte Madonna, met een mooie naar binnen gekeerde blik

Notre Dame de Vassivière, 12 juli 2010, indrukwekkend niet door haar schoonheid maar door de plek, zij wordt aan het begin van de zomer in processie naar het kerkje hoog in de bergen gedragen, een priester is daar dan de hele zomer, een traditie die is ingesteld om te voorkomen dat oude heidense rituelen op deze plek weer zouden plaatsvinden

Vierge Noir de la Source de Vassivière, 12 juli 2010, in het kappelletje dat om de bron van Vassivière is heengebouwd.

Notre Dame de Meymac, 16 juli 2010, de Egyptische wordt ze wel genoemd, van de plaatjes lijkt ze heel bijzonder, in het echt vond ik haar vooral raar, wel fascinerend met al die kleuren en die gekke tulband, maar lang niet zo bijzonder als veel van die andere Vierges Majesté’s in de Auvergne

Icoon de la Vierge, Aubazines, 21 juli 2010, in een Grieks-Orthodox kerkje in Aubazines

Copie de la Vierge de Rocamadour a l’Hospitalet, 23 juli 2010, Rocamadour was ooit het belangrijkste Maria-bedevaartsoord van Europa, drommen pelgrims werden opgevangen in l’Hospitalet, op nog geen half uur lopen van de beroemde Vrouwe van Rocamadour zelf

Iconografische versie van Notre Dame de Rocamadour

Notre Dame de Rocamadour, 23 juli 2010