50 worden is een mijlpaal. Dat moet gevierd. In mijn geval met wandelen.
Een kleine maand mag ik van mezelf struinen over paden en wegen. Als dan ook nog vrienden en familie op bezoek komen tijdens de wandeling is het helemaal mooi.
Mijn eerste dag is fijn, met zon, grote en kleine vogels om me heen, een lichte rugzak, n avondmaal in goed gezelschap, waaronder mijn eigen lief die me een gedeelte van m’n uitrusting heeft nagebracht.
Aan t eind van de middag komt n groepje kinderen van n jaar of 8 op me toegelopen. Een dapper meisje vraagt of ik een vos ben. Zij is bezig met een soort speurtocht. Onbedoeld herinnert ze mij aan mijn eerste lange pelgrimstocht naar Assisi. Ik heb toen vaak de vos gezien. En naarmate de tocht vorderde liet de vos zich steeds langer zien tot vos en ik rustig op een meter of 5 bij elkaar zaten.
Ik heb de kinderen geantwoord dat ik inderdaad een vos ben en ze succes gewenst met de zoektocht naar hun vos.